Pagina:Ricci176.djvu/396

Da Wikivivàgna

Quello che ra vittoria in man tegniva,
Onde lé mesmo scorrattando a reo,
Vidde ch'a un hommo chi no pò stá in posa
Ra grandessa dro mondo è poca cosa.

8
Tutto s'aggiusta chì ni ciù ni men,
In un grand'Alexandro senza fallo,
Che manezando dra raxon ro fren,
Dominando dro senso ro cavallo,
Rè de lé mesmo essendo così ben,
Per ese re dri atri o l'intra in ballo,
Ottim'estreto, e pura quint'esensa
D'onó, de fe, bonté, senno, e prudensa.

9
Così virei ben presto desgroppoù
Da ro sò gran való felisementi
Quello groppo si grand'e ingarbuggioù,
Ch'in tri pé v'han caccioù serti leventi,
Si no conven lasciaro ingauggioù,
Se besuoegnasse metteghe ri denti,
Ni me sté a dí, che grand'è l'aversario,
Che con pochi Alexandro vensè Dario.

10
All'hora si, che per offitio mé,
In veiro fá si ben de sò personna,
Virei suá per erzero a ro cé
Quanti canori Orfei va in Eliconna,
Diggando, che s'in fronte o porta lé
Ciù de gloria che d'oro ra coronna,
Per lé Zena l'è poco, ch'in restreito
Per un Lixandro tutt'un mond'è streito.