Pagina:Ricci176.djvu/37

Da Wikivivàgna

D'ammetteme per matto in tra sò gratia,
Per atro mi ghe son per erbo gratia.

Ma in somma, ò matto, ò savio,
Me ghe desideo s[c]ciavo incadenoù,
Fin che vive, e che s[c]ciuoeppe, in sempiterno,
Che con si bon governo
A m'ha in parolle, e in feti alimentoù;
Ch'a Giurian, con quenti suoe compagni
Ra bocca ghe stà doce per diex'agni.

Così per bon restreito,
Mentre, pre usá con seigo gratitudine,
Mentr'in questa docissima memuoeria
Giurian se ne va in gruoeria,
Pin chì da capp'a pié de docitudine;
Voscià scuse ra musa chi se mescia
Ro sò concetto destendend'in sprescia.


Ringratiamento a ra Sig.ra Nicoletta Spinnora chi gh'haveiva mandoù un hommo a cavallo de zuccaro.


Lustrissima patronna in quello ponto,
Che Cecilia me stava chì aspetando,
Fassando ro sò conto
Da lié così diggando,
Ra Signora Comá
L'è steta a ro banchetto dra sposá,
Che si a me manda ancuoe quarche regallo