Pagina:Ricci176.djvu/292

Da Wikivivàgna

D'un si gran naso degno Mausoleo
Ro Pappa v'ha lascioú ro Culiseo.

D'un nason si da reo,
Comme sta vostra machina politta,
Merita o nomme eternité de vitta.


Un Paddre Bernabitta
Dixe in tr'un so ridicolo epigramma,
Che sto famoso gran comme se ciamma,

Perche cresce ra famma,
Dra gran tromba dra famma o n'ha mesté,
Che suoenna megio questa, ch'o l'ha lé.

Dix'un amigo mé,
Che quand'o ronfe solo unna stizinna,
Pa giusto sentí dá fuoego a unna minna.

Quest'è puoe cravanchinna,
Che quande v'esce li per besaguo
D'in zimma a sta proposcide un stranuo,

L'e tanto longaruo,
E o l'esce si lontan, ch'in somm'a dí,
Dre vostr'oreggie no ro puoei sentí.

Dixan puoe ciù de doi,
Che questa tromba suoenne megio a reo,
Che non fè za con ra Rebecca Orfeo;

E chi non è un Taddeo,
E chi rest'informoú comme se dè,
Quello caxo d'Orfeo sà comm'o l'è;

L'è, perche quand'o fè
Pompa d'havei un naso suffiziente,
Non corrispose puoe ro conseguente;

E così tutte quente
Quelle femene vistese burlé