 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Quande ûnn-a moæ d’ûn mûggio de figgiêu,
A te gh’insegna a parlâ e a vive a-o mondo,
Se ögn’ûn de lô barbötta a moddo sêu,
In varie manêe, da çimma a fondo,
Essendo tûtti a reixe d’o sö chêu
— Segge o roscin, ö neigro ö quello biondo -
Basta che seggian sccetti e da sö idêa,
A l’accapisce tûtti a unn-a manêa.
Se sà ben, ch’ögni figgiêu quarcösa o piggia
Da l’ærbo meistro. Caspita!... s’intende!....
O l’è a ramma chi spunta, o l’è a famiggia
Ch’a cresce, a pöco a pöco, e ch’estende.
L’ærbo, coscì, o sàiva a moæ, a ramma a figgia,
E de ramme che n’è piccinn-e e grende.
Ghé chi parla ciû grösso ö ciû sottî.....
Ma, son bonæge!... Se san fâ accapi!...
Gh’è chi giastemma, a-o mondo, e gh’è chi prega;
Ghe chi cianze, chi rîe, chi fà l’amô;
Gh’è chi se mangia ûnn-a sostansa intrega:
Chi fà da famme pe sarvâ l’önô!...
Gh’è chi trionfa, chi göde e chi rennega;
A chi piaxe l’ombra, a chi piaxe o sô.....
Ma quande ciamma a moæ — chi no se sbaglia —
A lè ûnn-a voxe sola: EVVIVA ITALIA!
