Pagina:Pinocchiu2019.djvu/94

Da Wikivivàgna

— Cose ti n’hæ fætu da to çanpetta? —

U Gattu u vueiva rispunde quarcosa ma u s’inbruggiò. Alua a Vurpe a disse sübbitu:

— U mæ amigu u l’é troppu mudestu, e pe questu u nu rispunde. Rispundiô mi pe lê. Sacci dunque che l’é ‘n’ua ch’emmu incuntròu insci-a stradda ün vegiu luu, quæxi svegnüu da-a famme, ch’u n’ha dumandòu in pô de limôxina. Nu avendu niatri da dâghe mancu ‘na ræsca de pesciu, cos'u l’ha fætu u mæ amigu ch’u g’ha davei ün cö de Cezare? U s’é destaccòu cu-i denti ‘na çanpetta de so ganbe davanti e u l’ha cacciâ a quellu povou bestia perché u puese dezazünâse. —

E a Vurpe, intu dî cuscì, a se sciügò ‘na lagrima.

U Pinocchiu, cumossu lê ascì, u s’avexinò o-u Gattu ciciuandughe ‘nti uege:

— Se tütti i gatti sümegessan a ti, afurtünæ i ratti!

— E oua cose ti fæ da ste bande? — dumandò a Vurpe o-u mariunettu.

— Aspetu mæ puæ ch’u deve arivâ chì da ‘n mumentu a l’atru.

— E e to munæe d’ôu?

— Ghe i ho senpre inta stacca, menu üña che speixi a l’ôstaja du Ganbou russu.

— E pensâ che invece de quattru munæe, purieivan diventâ duman mille e duemia! Perché nu ti dæ amente o-u mæ cunseggiu? Perché nu ti væ a semenâle intu Canpu di miacui?

— Ancö l’é inpuscibile: gh’aniô ‘n atru giurnu.

— Ün atru giurnu saiâ tardi!... — disse a Vurpe.

— Perché?