 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Ma u nu pue’ finî a poula, ch’u se sentì aguantâ po-u collu e e sollite due vuxaççe che ghe rangugnòn minaciuzamente:
— Oua nu ti ne scappi ciüe! —
U mariunettu, vedenduse spægâ a morte denanti a-i öggi, u fü piggiòu da ‘na tremaxun mai tantu forte, che intu tremâ ghe sünava e zuntüe de so ganbe de legnu e i quattru çecchin ch’u tegniva ascuxi sutta-a lengua.
— Alua? — ghe dumandò i assascin — ti-a vö arvî a bucca, sci o nu? Ah! nu ti rispundi? ... Lascia fâ: che sta votta ti-a faiemu arvî niatri!... —
E tiòu föa duî cutellasci lunghi lunghi e afiæ cumme razuî, zaff e zaff... gh’afibbiòn duî curpi in mezu a-i ren.
Ma u mariunettu pe so furtüña, u l’ea fætu de ‘n legnu düriscimu, raxun pi-a quæ e lamme, stucanduse andòn in mille scaveñe e i assascin arestòn cu-u mannegu di cutelli in man a ‘miâse intu muru.
— Ho acapiu, — disse alua ün de liatri — bezögna apicâlu. Apichemmulu!
— Apichemmulu! — ripete’ l’atru.
Ditu fætu ghe ligòn e muen derê a-e spalle, e passandughe u curdin in gîu a-a gua, l’attaccòn apeizu a ‘n rammu de ‘na grossa cianta dita a Gran Ruve.
Dapö se missan la, assettæ insce l’erba, aspêtandu cho-u mariunettu u tiese u ganbin: ma u mariunettu, doppu træ ue, u gh’aiva delungu i öggi averti, a bucca serâ e u sganbettava ciü che mai.
