 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Mortu! — ripete’ l’atru.
— E doppu aveite amaççòu tie, amaççiemu tö puæ ascie!
— Tö puæ ascie!
— Nu, nu, nu, u mæ povou puæ nue! — criò u Pinocchiu de ‘n tun despiòu: ma intu criâ de sta mainea chì, i çecchin ghe ciuccòn in bucca.
— Ah, piççafrun! E cuscì e palanche ti te i hæ ascuze sutta-a lengua? Spüile sübbitu! —
E u Pinocchiu, düu!
— Ah! ti fæ u surdu? Aspeta ‘n pô, che ghe pensiemu niatri a fâtei spüâ! —
Defæti ün de lû u l’aferò u mariunettu pi-a punta du nazu e quell’atru u-u piggiò po-u mentu acaççettòu, e li cumençòn a tiâ cun mâcreança, ün de ça e l’atru de la, tantu da cunstrenzilu a spalancâ a bucca: ma nu ghe fü versu. A bucca du mariunettu a paiva inciuâ e rebattüa.
Alua l’assascin ciü piccin de statüa, tiòu föa ün cutellaççu, u pruvò a ficcâghiou in guiza de leva e de scôpellu tra-e lerfe, ma u Pinocchiu, lestu cumme ‘n lanpu, u gh’adentò a man e, doppu aveighela destaccâ netta c’üna dentâ, u-a spüò; e figüæve a so maaveggia quande, invece de ‘na man, u s’acorse d’avei spüòu in tæra ‘na çanpetta de gattu.
Incuraggîu da questa primma vittôia u se liberò a força da-e ciôte di assascin e, sâtandu u çêzâ da stradda, u cumençò a füzî pi-a canpagna. E i assascin a curîghe aprövu cumme duî chen derê a ‘na levre: e quellu ch’u l’aiva persu ‘na çanpetta u
