 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
dindananduse mesciæ do-u ventu, favan zin zin zin, quæxi vuesan dî: «Chi ne vö, ch’u ne vegne a piggiâ». Ma quando-u Pinocchiu u fü insci-u ciü bellu, saiv’a dî quand’u l’alungò a man pe piggiâ a magnæ tütte quelle belle munæe e mettisie ‘nta stacca, u s’attruvò adesciòu a l’inpruvizu da trei viulentiscimi curpi dæti a-a porta da stançia.
U l’ea l’oste ch’u vegniva a dîghe chi-a mezanötte a l’ea sünâ.
— E i mæ cunpagni sun prunti? — ghe dumandò u mariunettu.
— Atru che prunti! Sun partii due ue fa.
— Perché mai tanta sprescia?
— Perché u Gattu u l’ha riçevüu ‘n’inbasciâ, cho-u so mignin ciü grande, marottu de brignuin a-i pê, u l’ea in pericculu de vitta.
— E a çeña l’han pagâ?
— Ma ve pâ? Quelle li sun persuñe troppu edücæ, perché faççan ün afruntu scimmile a-a scignuria vostra.
— Peccòu! St’afruntu u m’avieiva fætu tantu piaxei! — disse u Pinocchiu grattanduse a testa. Doppu u dumandò:
— E duvve l’é ch’han ditu d’aspêtâme quelli buin amixi?
— O-u Canpu di Miacui, duman matin o-u spuntâ du giurnu. —
U Pinocchiu u pagò ün çecchin pi-a çeña so e pe quella di sö cunpagni, e doppu u partì.
Ma se pö dî ch’u partisse a l’orbettu, percose föa de l’ôstaja gh’ea ün scüu mai tantu scüu che nu se ghe vedeiva de ça la. Inta canpagna tütt’in gîu nu
