 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Quellu ch’u mangiò menu de tütti u fü u Pinocchiu. U dumandò ün gælu de nuxe e ün tucchettin de pan, e u lasciò tüttu intu piatu. U povou figgiö, cu-u penscêu senpre fissu o-u Canpu di Miacui, u s’aiva piggiòu ‘n’indigestiun antiçipâ de munæe d’ôu.
.jpg)
Finiu de çenâ, a Vurpe a disse a l’oste:
— Dæne due stançie buñe, üña po-u sciû Pinocchiu, e ün’atra pe mi e u mæ cunpagnu. Primma de ripartî se faiemu ün pizaggin. Aregurdæve però ch’a mezanötte vuemu ese adesciæ pe cuntinuâ u nostru viagiu.
— Scisscignuru — rispuze l’oste, e u sciaccò de l’öggiu a l’Urp’i-o-u Gattu, cumm’a dî: «Ho mangiòu a föggia e se semmu acapii».
Apeña u Pinocchiu u se fü miss’in lettu, u s’adurmì de curpu e u cumençò a assünâse. E assünanduse ghe paiva d’ese in mezu a ‘n canpu, e stu canpu u l’ea pin d’ærbueti carreghi de rappi, e sti rappi ean carreghi de çechin d’ôu che
