 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Ti vö, de çinque mizerabbili çecchin, fâne çentu, mille, duemia?
— Magara! e a mainea?
— A mainea a l’é façiliscima. Invece de turnâtene a caza to, ti duviesci vegnî cun niatri.
— E dunde me vuei purtâ?
— Intu paize di Betordi. —
U Pinocchiu u se gh’apensò ‘n pitin, e dapö u disse resulütamente:
— Nu, nu ghe vöggiu vegnî. Ouamai sun vexin a ca’, e vöggiu anamene a ca’, dunde gh’é mæ puæ ch’u m’aspeta. Chi u sa, povou vegiu, quant’u l’ha suspiòu vêi, a nu veddime turnâ. Pürtroppu sun stætu ün figgiö catiu, e u Grillu-parlante u gh’aiva raxun quand’u diva: «I figgiö dizôbedienti nu pöan avei du ben a stu mundu.» E mi l’ho pruvòu a mæ speize perché m’é capitòu tante degraççie, e veiseja ascì, in caza du Mangiafögu ho arezegòu... Brrr! me vegne i riguî sulu ch’a pensâghe!
— Dunque — disse a Vurpe — ti vö proppiu anâ a caza to? Alua vanni püre, e tantu pezu pe ti.
— Tantu pezu pe ti! — ripete’ u Gattu.
— Apénsciteghe ben, Pinocchiu, perché ti dæ in caçu a-a furtüña.
— A-a furtüña! — ripete’ u Gattu.
— I to çinque çecchin, d’ancö a duman saieivan vegnüi duemia.
— Duemia! — ripete’ u Gattu.
— Ma cumme l’é mai puscibile che possan vegnî tanti? — dumandò u Pinocchiu, restandu a bucca averta do-u stüpû.
