 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Vuî diei ben — suzunse u Pinocchiu — ma mi nu mangjô mai ün frütu ch’u nu sæ mundòu. E scorçe nu-e possu sufrî.
E quellu bun ommu du Geppettu, tiòu föa u cutellin e armanduse de santa paçiensa, u mundò e træ peje, e u misse tütte e scorçe inte ‘n cantu da toa.
Quande u Pinocchiu in duî buccuin u l’ebbe mangiòu a primma peja, u fe’ l’attu de cacciâ via u ruziggiu: ma u Geppettu u ghe tratégne u braççu, dixendughe:
— Nu cacciâlu via: tüttu a stu mundu pö vegnî ben.
— Ma mi u ruziggiu nu-u mangiu davei!... — sbraggiò u mariunettu, regjanduse cumme ‘na vippera.
— Chi u sa! I caxi en tanti!... — ripete’ u Geppettu sença ascâdâse.
Fætu stà che i trei ruziggi, invece d’ese cacciæ föa do-u barcun, fün pôsæ insci-u cantu da toa, in cunpagnia de scorçe.
Mangiòu o, pe dî megiu, divuròu e træ peje, u Pinocchiu u feççe ün lunghiscimu bagiu e u disse cianzüçandu:
— G’ho turna famme!
— Ma mi, figgiu câu, nu g’ho ciü ninte da dâte.
— Proppiu ninte ninte?
— Gh’aviæ sulu ste scorçe e sti ruziggi de peja.
— Paxe! — disse u Pinocchiu — se nu gh’é atru, mangjô ‘na scorça. —
E u cumençò a giasciâ. Da prinçippiu sturçendu ‘n pitin a bucca, ma dapö, üña via l’atra, int’ün
