 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Quetite Grillüççu de cattiva növa! — sbraggiò u Pinocchiu.
Ma u Grillu, ch’u l’ea paçiente e filozzufu, invece de aveisela pi-a mâ de questa inpertinença, u cuntinuò cu-u mæximu tun de vuxe:
— E se nu t’agàiba d’anâ a scöa, perché nu t’inprendi oumancu ün mestê tantu da guâgnâte onestamente ün toccu de pan?
— T’ö che to-u digghe? — resegundò u Pinocchiu ch’u cumençava a perde a paçiença — Fra i mestê du mundu nu ghe n’é che-ön sulu ch’u me vagghe davei a genniu.
— E quæ-lu?
— Quellu de mangiâ, beive, durmî, demuâme e gjandunâ da-a matin a-a seja.
— Pe to reggula — disse u Grillu-parlante cu-a so sollita carma — tütti quelli che fan questu mestê finiscian senpre a l’üspiâ o in prexun.
— ‘Mia Grillüççu de cattiva növa!... se me munta a futta, guâi a tie!
— Povou Pinocchiu, ti me fæ proppiu cunpasciun!...
— Perché te faççu cunpasciun?
— Perché t’ê ün mariunettu, e quellu che l’é pezu, perché ti g’hæ a testa de legnu. —
A quest’ürtime poule u Pinocchiu u sâtò sciü tüttu infuttòu e piggiòu do-u bancu ün martellu de legnu, u l’asbriò cuntra u Grillu-parlante.
