Pagina:Pinocchiu2019.djvu/22

Da Wikivivàgna
4.

A stoia du Pinocchiu cu-u Grillu-parlante, dunde se
vedde cumme i figgiö cattii g’han in gritta de sentîse
cureze da chi ne sa ciü de liatri.


Ve diô dunque, figgiö, che mentre u povou Geppettu u l’ea purtòu sença so curpa in prexun, quellu battuzu du Pinocchiu, restòu libberu da-e ciote du carabinê, u si-a dava a ganbe zü pe-i canpi, pe fâ ciü fitu a turnâsene a ca’, e inta gran füga du curî u sâtava di erxi atiscimi, di çêzæ de brignuin e di fosci pin d’ægua, tal’e quale cumm’aviæ pusciüu fâ ün cravettu o ‘na levrettiña scuria da-i cacciuei.

Arivòu davanti a caza, u truvò a porta inbâgiâ. U-a spunciò, u l’intrò drentu, e apeña ch’u l’ebbe missu tantu de ferettu, u s’assettò pe tæra lasciandu anâ ün gran suspiu de cuntenteçça.

Ma quella cuntenteçça a düò pocu, percose u sentì inta stançia quarchedün ch’u fe’:

— Cri-cri-cri!

— Chi l’é che me ciamma? — disse u Pinocchiu tüttu spaventòu.

— Sun mi.

U Pinocchiu u se gjò, e u vidde ün grossu Grillu ch’u s’aranpinava ciancianin sciü pi-a miagia. — Dimme Grillu, e ti chi t’ê?

— Mi sun u Grillu-parlante, e staggu de caza in questa stançia da ciü de çent’anni.

— Ancö però sta stançia a l’é a mæ, — disse u mariunettu — e se ti me vö fâ ün vêu piaxei, vattene sübbitu sença mancu gjâte inderê.