 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Ti-u dixi proppiu insci-u serriu?
— E perché duviæ dîte ‘na bôxîa?
— Scüzime, amigu: e alua perché ti tegni in testa questa beretta de cutun ch’a te cröve tütte-e uege?
— Me l’ha urdinòu u megu, perché me sun fætu mâ a ‘n zenuggiu. E ti, câu Pinocchiu, perché ti porti questa beretta de cutun carcâ scin sutto-u nazu?
— Me l’ha urdinòu u megu, perché m’ho sgarbelòu in pê.
— Oh! povou Pinocchiu!...
— Oh! povou Muchettu!...
Doppu queste parolle ghe fuì ‘n lunghiscimu scilençiu, intu quæ i duî amixi nu feççan atru ch’amiâse in attu de minciunatüa.
A-a fin u mariunettu, cu-ina vuxiña d’amê e de çüccou, u disse o-u sö cunpagnu:
— Lêvime ‘na cuixitæ, mæ câu Muchettu: t’hæ mai sufertu de ‘na moutia a-e uege?
— Mai!... e ti?
— Mai! Però l’é da stamatin che g’ho ‘n’uegia ch’a me fa spaximâ.
— G’ho u mæximu mâ mi ascì.
— Ti ascì?... E quæ a l’é l’uegia ch’a te dö?
— Tütte due. E ti?
— Tütte due. Ch’a segge a mæxima moutia?
— G’ho puiia de sci.
— Ti mo-u fæ ‘n piaxei, Muchettu?
— Vuentea! Cun tüttu u cö.
— Ti me-e fæ vedde e tö uege?
