— Nu ti-u sæ u grande avegnimentu? Nu ti sæ a furtüña che m’é tucòu?
— E quæ-la?
— Duman finisciu de ese ‘n mariunettu e diventu ün figgiö cumme ti, e cumme tütti i atri.
— Bun pru te faççe.
— Alua duman t’aspetu a culaçiun a caza mæ.
— Ma se te diggu che partu staseja.
— A cho-ua?
— Da chì a ‘n pô.
— E duvve l’é che ti væ?
— Vaggu a stâ inte ‘n paize... ch’u l’é u ciü bellu paize de stu mundu: ‘na vea côcàgna!... — E cumme l’é ch’u se ciamma?
— U se ciamma u «Paize de demue». Perché nu ti vegni ti ascì?
— Mi? nu davei!
— Ti fæ mâ, Pinocchiu! Creddim’a mi, che se nu ti vegni, ti te ne pentiæ. Duvve l’é che ti-u trövi ün paize ciü san pe niatri figgiö? Li nu gh’é de scöe: li nu gh’é de meistri: li nu gh’é de libbri. Inte quellu paize beneitu nu se stüddia mai. A-a zöggia