 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Mi chi?
— U Pinocchiu.
— U Pinocchiu chi?
— U mariunettu, quellu ch’u stà in caza cu-a Fue’.
— Ah! hu-acapiu; — disse a Lümaçça — aspetime li cuscì, ch’oua chiñu e t’arvu sübbitu.
— Fæ fitu, pe caitæ, che möu do-u freidu.
— Figgiu câu, mi su-ina Lümaçça, e e Lümaççe sprescia nu ghe l’han mai. —
Intantu passò ‘n’ua, ne passò due, e a porta a nu s’arviva: alua u Pinocchiu, ch’u tremava do-u freidu, da-a puiia e da l’ægua ch’u gh’aiva adossu, u se feççe curaggiu e u piccò ‘na segunda votta, e u piccò ciü forte.
A quellu segundu curpu s’arvì ‘n barcun du cian de sutta e s’afacciò a sollita Lümaçça. — Lümaççetta bella — criò u Pinocchiu d’inta stradda — l’é due ue ch’aspetu! E due ue, inte sta brütta seiaña en ciü lunghe che duî anni. Mesciæve, pe caitæ.
— Figgiu câu — rispuze do-u barcun quella bestieta tütta fremma e tütta paciornia — figgiu câu, mi su-ina Lümaçça e e Lümaççe sprescia nu ghe n’han mai. —
E u barcun u se serò turna.
Da li a ‘n pô sünnò a mezanötte: poi ün’ua, poi du-ue doppu a mêzanötte, e a porta a l’ea senpre serâ.
Alua u Pinocchiu, persa a paçiença, u l’aferò cun raggia l’anellu da porta pe piccâ ün gran curpu da fâ rintrunâ tüttu u cazamentu; ma l’anellu ch’u
