Pagina:Pinocchiu2019.djvu/163

Da Wikivivàgna

l’anellu de færu in man, e u piccò ün curpettin piccin.

Aspeta, aspeta, finarmente doppu mez’ua s’arvì ün barcun a l’ürtimu cian (a caza a l’ea de quattru cen), e u Pinocchiu u vidde sporzise ‘na grossa Lümaçça, ch’a gh’aveiva ‘n lümin açeizu insci-a testa, a quæ a disse:

— Chi l’é a quest’ua?

— A Fue’ a l’é in caza? — dumandò u mariunettu.

— A Fue’ a dorme e a nu vö ese adesciâ: ma ti chi t’ê?

— Sun mi!