Pagina:Pinocchiu2019.djvu/162

Da Wikivivàgna

— Ho incuntròu i laddri e m’han despügiòu. Dî, bellu vegiu, n’aviesci miga da dâme quarche rôbin, tantu che posse turnâmene a ca’?

— Figgiu câu; quant’a vestî mi nu g’ho che ‘n sacchettin dunde ghe tegnu i lüpin. Se ti-u vö, piggilu: to-u la. —

E u Pinocchiu u nu so-u fe’ dî due votte: u piggiò sübbitu u sacchettu di lüpin ch’u l’ea vöu e doppu aveighe fætu cu-e tezuiie ün pertüxin intu fundu e duî pertüxi da-e parte u se l’infiò a üzu camixa. E vestiu leggiu a quella mainea li, u s’inandiò versu u paize. Ma, lungu a stradda, u nu se sentiva guæi tranquillu; tant’e’ ch’u fava ‘n passu avanti e ün inderê e discurindu tra lê, u l’anava dixendu;

— Cumme l’é che faiô a prezentâme a-a mæ buña Fue’? Cos’a diâ quand’a me veddiâ?... A vuriâ perdunâme sta segunda bardasciata?... Scummettu ch’a nu mi-a perduña!... Oh! a nu mi-a perduña de següu!... E a me sta ben: perché mi su-in battuzu che prumettu delungu de curezime, e nu mantegnu mai!...

U l’arivò intu paize che l’ea za nötte scüa; e scicumme l’ea brüttu tenpu e l’ægua a vegniva zü a ramæ, u l’andò dritu dritu a-a caza da Fue’, cun l’annimu resulütu de piccâ a-a porta e de fâse arvî.

Ma quand’u fü li, u sentì mancâse u curaggiu e incangiu de piccâ u s’aluntanò, curindu, ‘na vinteña de passi. Dapö u turnò ‘na segunda votta a-a porta, e u nu cuncrüze ninte: dapö u s’avexinò ‘na terça votta e ninte: a quarta votta u piggiò tremandu