 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U turna a ca’ da-a Fue’, ch’a ghe prumette cho-u
l’ündeman u nu saiâ ciü in mariunettu,
ma u diventiâ ün figgiö. Gran culaçiun de cafe’ e læte
pe festezâ stu grande avegnimentu.
Quand’u pescòu u l’ea proppiu insci-u puntu de
cacciâ u Pinocchiu inta puela, intrò inta grotta ün
grossu can purtòu la da l’ôdû furtiscimu e
appetituzu da frîtüa.
— Passa via! — criò u pescòu minaciandulu e tegnindu senpre in man u mariunettu infainòu.
Ma u povou can u gh’aiva ‘na famme pe quattru, e mugugnandu e lucciandu a cua, u paiva dî:
— Damme ün buccun de frîtüa e te lasciu in paxe.
— Passa via, te diggu! — ripete’ u pescòu; e u l’allungò a ganba pe tiâghe ‘na peçâ.
Alua u can che, quand’u gh’aiva famme pe ‘ndavei, u nu l’ea üzu a lasciâseghe dâ, u se regjò rangugnandu o-u pescòu, mustrandughe i so denti teribbili.
Inte quellu mentre s’ôdì inta grotta ‘na vuxiña suttî suttî, ch’a disse:
— Sarvime Alidôu! Se nu ti me sarvi sun fritu!...
U can u ricunubbe sübbitu a vuxe du Pinocchiu e u s’acorse cun so grandiscima maaveggia, chi-a vuxiña a l’ea sciurtia da quellu fangottu infainòu cho-u pescòu u tegniva in man.
