 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
a l’ea a pelle du so corpu, verdi i öggi, verde a barba lunghiscima ch’a gh’arivava scin a-i pê. U paiva ün grossu lagö dritu insce-e çanpe derê.
Quand’u pescòu u l’ebbe tiòu föa a re’ d’in mâ, u criò tüttu cuntentu:
— Beneita Pruvidença! Ancö ascì me puriô fâ ‘na bella pançâ de pesci!
— Mancumâ che nu su-in pesciu! — disse u Pinocchiu drentu de lê, repigiandu in pô de curaggiu.
A re’ piña de pesci a fü purtâ drentu a-a grotta, ‘na grotta scüa e afümegâ, intu mezu da quæ frizeiva ‘na gran puela d’öiu ch’a mandava ‘n ôduìn de scutizzu da levâ u sciòu.
— Oua amiem’in pô che pesci emmu pigiòu! — disse u pescòu verde; e infiandu inta re’ ‘na magnuña cuscì sprupuxitâ, ch’a paiva ‘na paa da furnæ, u tiò föa ‘na magnâ de tregge.
— Buñe ste tregge! — u disse, amiandule e anastandule cun cunpiaxença. E doppu aveile anastæ u i asbriò inte ‘na cunca senç’ægua.
Dapö u ripete’ ciü votte a sollita opiaçiun; e amanaman ch’u tiava föa i atri pesci u se sentiva vegnîghe da culâ a sàiva e recilanduse u dixeiva:
— Buin sti nazelli!...
— Tecci sti müzai!...
— Deliçiuze ste lengue!...
— Bizari sti luasci!...
— Belle ste anciue cu-a testa! —
Cumme puei inmaginâviou i naselli, i müzai, e lengue, i luasci e i anciue andòn tütti a brettiu inta cunca a fâ cunpagnia a-e tregge.
