 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
lê. Poi, sulevandu a faccia e amiandula amuuzamente, u ghe dumandò:
— Dimme muæ caa: alua nu l’é vêu che t’ê morta?
— Pai de nu — rispuze a Fue’ cu-in fatturizu.
— Se ti savesci che duu e che magun pruvei, quande lezei chì giaxe ....
— O-u sò; e l’é pe questu che t’ho perdunòu. A sccetteçça du tö duu a me fe’ cunusce che ti gh’aivi u cö bun: e da-i figgiö buin de cö, sciben che ‘n pô battuxi e dezandiæ, gh’é senpre da sperâ quarcosa: ossæ, gh’é senpre da sperâ che turnan insci-a stradda buña. To-u chì perché sun vegnüa a çercâte scin a chì. Mi saiô a tö muæ...
— Oh che bella cosa! — criò u Pinocchiu sâtàndu da l’allegreçça.
— Ti ti m’ôbediæ e ti faiæ senpre quellu che te diô mi.
— Vuentea, vuentea, vuentea!
— Scin da duman — suzunse a Fue’ — ti cumençiæ cun andâ a scöa. —
U Pinocchiu u vegnì sübbitu ün pô menu alegru.
— Doppu ti çerniæ a to piaxei ün’arte o ün mestê... —
U Pinocchiu u se fe’ serriu.
— Cose ti g’hæ da mugugnâ tra-i denti? — dumandò a Fue’ de ‘n tun risentiu.
— Dixeiva... — mugugnò u mariunettu a meza vuxe — che ouamai pe anâ a-a scöa me pâ ‘n pô tardi...
— Nuscignuri. Tegnit’a mente che pe instrüîse e pe inprende nu l’é mâi tardi.
