 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Vuentea; vegni cun mi a purtâ câçiña, — rispuze u maççacan — e invece de ‘na palanca te ne daiô çinque.
— Ma a câçiña a peiza, — resegundò u Pinocchiu, — e mi nu vöggiu fâ fadiga.
— Se nu ti vö fâ fadiga, alua, câu figgiö, demuite a bâgiâ, e bun pru te faççe. —
Inte menu de mez’ua passò atre vinti persuñe: e a tütte u Pinocchiu u dumandò ün pô de limoxina, ma tütte ghe rispuzan:
— Nu ti l’hæ vergögna? Invece de gjandunâ pi-a stradda, vanni ciütostu a çercate ün pô de travaggiu, e inprendi a guâgnâte u pan! —
Finarmente passò ‘na buña dunniña ch’a purtava due brocche d’ægua.
— Permettei, buña donna, che mi beive ‘na guâ d’ægua a-a vostra brocca? — dumandò u Pinocchiu, ch’u brüxava da l’arsüa da sæ.
— Beivi püre, figgiu cau! — disse a dunniña pôsandu e due brocche. —
Quande u Pinocchiu u l’ebbe bevüu cumme ‘na spunzia, u burbuttò a meza vuxe, sciüganduse a bucca:
— A sæ me l’ho levâ. Puese cuscì levâme a famme!... —
A buña dunniña, sentindu queste parolle, a disse sübbitu:
— Se ti m’agiütti a purtâ a caza üña de ste brocche d’ægua te daiô ‘n bellu toccu de pan. —
U Pinocchiu u l’amiò a brocca e u nu rispuze ni de sci e ni de na.
