 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— E ti fæ da can da guardia?
— Pürtroppu: pe mæ püniçiun!...
— E ben, mi te prupuñu i mæximi patti che gh’aiva cu-u cundan Melanpu: e ti saiæ cuntentu.
— E quæ-li?
— Niatri vegniemu ‘na votta a-a settemaña, cumme po-u passòu, a vixitâ de nötte stu pullâ, e purtiemu via öttu galliñe. De ste galliñe, sætte se-e mangjemu niatri, e üña ti-a daiemu a tie, a cundiçiun, s’acapisce, che ti fasci finta de durmî e che nu te sate mai i scrippixi de baiâ e de desciâ u paizan.
— E u Melanpu u fava proppiu cuscì? — dumandò u Pinocchiu.
— U fava cuscì, e tra niatri e lê semmu senpre anæti d’acordiu. Alua dormi tranquillu, e stanni següu che, primma de partî de chie, te lascjemu insci-u cazottu ‘na galliña bell’e piâ pi-a culaçiun de duman. Se semm’acapii?
— Sciña troppu!... — rispuze u Pinocchiu: e u luciò a testa inte ‘n çertu moddu minaciuzu, cumme s’u l’avesse vusciüu dî: — Da chì a ‘n pô se parliemu turna!... —
Quande i quattru fuin se credettan següi du fætu sò, andòn afiunæ o-u pullâ ch’u l’ea proppiu rente o-u cazottu du can; e avertu a força de denti e d’unge u purtelettu de legnu ch’u ne serava l’intrâ, ghe scügiòn drentu ün doppu l’atru. Ma n’aivan ancun finiu d’intrâ, che sentìn u purtelettu serâse cun grandiscima viulença.
Quellu ch’u l’aiva seròu u l’ea u Pinocchiu; u quæ, nu cuntentu d’aveilu seròu, pe ese ciü següu u
