 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Mustru l’abachin a-e furmigue.
— Bun pru ve faççe.
— Chi v’ha purtòu da mi, cunpâ Geppettu?
— E ganbe. Ei da savei, meistru Tôgnu, che sun vegnüu da vui pe dumandâve ‘n piaxei.
— Èiveme chì, pruntu a servîve — resegundò u bancâ îsànduse insce-e zenugge.
— Ancö m’é ciüvüu intu çervellu ün’idea.
— Sentimmula.
— Ho pensòu de fâme ‘n bellu mariunettu de legnu; ma ün mariunettu maavegiuzu ch’u sacce ballâ, scrimî e fâ i sati murtali. Cun questu mariunettu vöggiu gjâ[1] u mundu, pe guâgnâme ün toccu de pan e ün gottu de vin: cose ve ne pâ?
— Brâu Pulentiña! — criò a sollita vuxiña che nu s’acapiva de dund’a sciurtisse.
A sentîse ciammâ Pulentiña, cunpâ Geppettu pi-a futta u végne russu cumme ‘n peviun, e gjanduse versu u bancâ u ghe disse inbestialiu:
— Perché m’ôfendéi?
— Chi l’é che v’ôfénde?
— M’ei ditu Pulentiña.
— Nu sun stætu mi.
— Stemm’in pô a vedde che saiô stætu mi! Mi diggu che sei stætu vuî.
— Nue!
— Scie!
— Nue!
— Scie!
- ↑ A j doppu c e g bezögna fâla sentî: cfr. u mangiâ (sust.) e u mangjâ (ind. füt. 3a s.).
