Pagina:Pinocchiu2019.djvu/101

Da Wikivivàgna

böggiu mai tantu prufundu, che ghe saiæ intròu pe dritu ün paggiâ; ma e munæe nu gh’ean ciü.

Piggiòu alua da-a despiaçiun, u turnò de cursa in çittæ e u l’andò afiunòu in tribünale pe denunçiâ o-u giüddiçe i duî mascarçuin che gh’aivan arôbòu.

U giüddiçe u l’ea ün scimmiun da razza di Gurilli: ün vegiu scimmiun rispetabbile pi-a so etæ avançâ, pi-a so barba gianca e mascime pe-i so spegetti d’ôu, sença veddri, ch’u gh’aiva da purtâ de cuntügnu a couza de ‘na früsciun d’öggi ch’o-u turmentava da tanti anni.

U Pinocchiu, nanti u giüddiçe, u cuntò pe fî e pe segnu l’iniquu regiu du quæ u l’ea stætu vittima; u dette u numme, u cugnumme e i cunnutati di færabütti, e u finì dumandandu giüstiççia.

U giüddiçe u-u ste’ a sentî cun tanta benignitæ; u piggiò viviscima parte o-u cuntu: u s’intenerì, u se cumosse; e quande u mariunettu u nu l’ebbe ciü ninte da dî, u desteize a man e u sünò u canpanin.