Pagina:Piaggio Poexie zeneize 1846.djvu/607

Da Wikivivàgna

589

È (a n’è cosa straordinaja,
Perchè e strasse van all’aja)
Restò o poveo Poeta a Galla!

Presto ûn lammo ghe caccieì
Chi l’arrissò in t’ûnn-a spalla
È ancon sciûto a bordo tieì
O Campion di Mëghi e Poeti,
Chi fè presto ûn Inno a Teti,
Che se lesto ben no son,
O và a fâ ûn Poema a Plûton.

Ma frattanto che s’andava,
Sempre ciù cresceiva o vento,
O mâ grosso diventava,
E locciava o bastimento,
Bezêugnava stâ arrembæ
Per no dâse de testæ.

Mi, no diggo per vantâme,
Ma me tremmava o pansin,
E de ciù, pe invexendâme,
Se scroviva ûn bregantin
Vegnî zù co-e veje addosso,
C’ûn pattaælo ä meistra rosso.

Tûtt’assemme sento criâ:
Ah managgio!... o l’è ûn Corsâ!
Semmo scciavi! .. andemmo a Argê!..

A sentî st’intonazion,
Poeì pensâ a costernazion
Di Mainæ e di Passaggê;
Chi sospiava e chi fremmeiva;
O nostrommo ghe dixeiva:
Ah! che batte no se poemmo,
Che cannoîn, ni balle gh’emmo,