Pagina:Marston56.46-133.djvu/162

Da Wikivivàgna

pocho seno e pocha vertue, ma e' digo de li nostri grandi santi chi sum passai, che e' me pensso chi sea monto pu romazo a dî cha quello che n'an dito, che quando e' pensso in quella parolla che disse lo Segnô de ello, soè che inter li figolli de le femene non n'era mao nissum de ello, o me pâ monto grande cossa a penssâ che ello che ello è mao homo de tuti, perssochè ello è angero incarnao, e questo è dito da lo Segnor Ihu. Xe.. E san Bernardo dixe sa derê che ello a strapassao li novem ordem de li angeri e a passao l'atessa de li sarafin, e chi porea dî tanto de ello che non ne sea pu, per che taxemo e arecomandemosege quanto e' possemo.

E' vögo scrive chì una bella vixom vista de ello. E' inteixi che atra vota una anuma fo levâ a la biâ contenplaciom de vita eterna, e parsege vei li ordem de li angeri e de li santi davanti a la cedia de Dee. E piaschum in la soa sedia e inter l'ordem parea che ge fosse um spacio bellissimo a modo de una pisena piassa. Questa era davanti a la sedia de Dee e homo de la soa Maire Vergem Maria. E in mezo de questa piassa stava intorno intorno tuta la gente. E si g'era una prea precioza roanda como la röda de lo morin, e quaxi de quella grandessa, e avea doi scharini, e sum questa prea g'era lo grande patriarcha messê san Zoane Batesto, e stava drito e goardava in la fassa de Dee, e parea che l'avesse um capello in testa faito a modo de la corona comuna chi se inpenze in la testa de li santi, e avea indosso la vestimenta de lo gameao e per quello o ge parea cognosse lo grande patriarcha a quella vestimenta, e parea de oro fin, ma speciamenti lo pillo chi resprendeiva como lo solle, e a questa anima parea che Dee e la soa Maire e tuti li angeri se arecomandassem a questo homo cossì gloriozo con grande dilleto e con grande festa, e parssege che ge fosse dito in lo cör so che questo fosse um de li sete canderê che dixe san Zoane de l'Apochalix* e penssaser* in lo so cör de quelli doi scarini che avea questa prea precioza che l'um era lo amô grande che ello avea a Dee e quello atro schariono* era lo amor che ello portava a lo prossimo. E' si vi anchora de derê a lui um santo homo e era frai menô lo quâ era so devoto e stava in zenogon con le main zointe e le main levae in pocho ate como se ello steisse in oraciom. E era presso a questi doi schalini e cossì era alogao lo grandissimo patriarcha messê san Zoane Batesto in lo conspeto de Dee. E questa anima disse che a se ne vègne e ge romaze la inmaginaciom in la menti* si forte che de lì a um gran tenpo a segoe con ella e quando ella se ne arecordava o ge parea vei queste cosse cossì manifestamenti como a le avea viste in prima.

A onô e gloria de lo atissimo Dee e de la soa gloriozissima Maire e de lo gloriozissimo patriarcha e proffeta messê san Zoane Batesto e de tuta la corte celestiâ.

Amen.


Chì se contèm lo sermon de li conffesaoi.

"Sint lonbi vestri precinti de lucerne ardentes in manibus vestris in vos similles onibuz aspetantibus dominum suum quando revertetur a nucias"[1]. Queste parolle sun parolle che dixe messê Ihu. Xe. a li söi dissipori, so è a dî "li vostri lonbi seam senti per castitae e le luxerne aseize in le vostre main, e seai semegeivi a li homi chi aspetam lo so Segnô quando o dè retornâ da le noce."

Or in tute queste cosse se mostra la preffeciom de la persona justa. La promera quando la presona refrenam li vicij e li convertisse in vertue. La seconda che ello se leve la volontae da le cosse terrene. La terssa che o dexire le cosse celestië. E de queste tre cosse dixe Davit proffeta: "Deline a mallo et fac bonum." E quanto a la seconda e a la terssa in "querere pace et sequere ea". E queste tre cosse se mostram in le tre cosse prepoze. La promera si è quando ello disse: "Singite lonbi vestri precinti." La seconda quando o disse: "Lucerne ardentes in manibus vestris." La terssa quando o disse: "Et vos similles de hominibus aspetantibus dominum suum quando revertatur a nucijs".

Or li lonbi de l'anima sum la raxom e la volontae e la memoria la raxom è ben constreita quando a dexira quello che a de e non dexira cosse terreñe, ma a dexira cosse celestië per vegnî a cognossimento de si mesmo. E de so dixe messê santo Augustimo: "La toa vita cotediana debilla spesso examinâ e goardâ quanto ti vai avanti e quanto ti vai inderê e quanto tu ê in costumi e quanto tu ê in dexiderio de Dee e de le cosse celestië." E in una atra parte san Augustino dixe: "Studiate a cognosse ti mesmo e te sarà pu uter cha se ti cognossi la vertue de le stelle e de le erbe e de tuti li animai e de tute le persone." E de so dixe san Bernardo: "Monte perssone san monte cosse, ma non san cognosse lor mesmi, e monti n'è a lo iorno de anchöi chi monto se dam lögo de savei li fati de atri e li lor non sam, e cossì stam asegai inter lo peccao." E de so dixe Davit proffeta: "Li malvaxi peccoi e malligni non am cognossuo la via de la paxe" so è che non am congnossuo le lor peccae, soè che elli non am avoto lo timô de Dee, soè davanti li ögi, e se elli avessem avoto davanti lo timor de Dee, elli avereivam cognossuo la via de la paxe.

Or la volontae si dè esse costante, si che ella non dexire cosse terrene e dezoneste, ma solamenti a dè dexirâ Dee sorva tute le atre cosse de questo mondo, asochè a possa dî como disse Davit proffeta: "A te one dexiderio meo." So è a dî: "Segnor mê, lo mê dexiderio è tuto davanti de voi." E de so n'amaistra Saramon chi dixe: "Post concupissencias tuas non es ad volontate tua averte."


  1. cfr. Lucco 12:35-37