Pagina:Marston56.46-133.djvu/1

Da Wikivivàgna
Chì se contèm la vendeta de lo nostro Segnor messê Ihu. Xe. la quâ fè Tito e Vespexiano a lo tenpo de Tiberio Sezaro inperao de Roma


Sentiando como Ihu. Xe., Figör de Dee vivo, fo pasionato e morto in croxe per una sententia daita per Pillato e Ana e Caiffas, principi de Ierussalem e saserdoti de li Judei, e per questa caxom avem grande poira e temanssa che li Romani non se l’agem avoto grandementi a malle, e incontenente se congregàno inseme e consegàm Pilla[sic] e Ana e Caiffas che prestamenti e’ mandassem per uno homo monto savio chi aveiva nome Natan, e si deliberànon de mandarlo a Roma per anbasatore davanit[sic] a lo inperadore Tiberio per savei e per sentî lo animo de li Romani contra de lor Judei.

De cossì facta cossa comisenon a lo dicto anbasatore che devesse prende acordio con li Romani e con lo inperadore e non lasasse per niente. E como Natan fo montao in mare per andare a Roma e lo vento lo straportà fin a lo porto de Equitania, e zonse a la citae de Libia, in la quâ era Tito, lo quâ regnava per li Romani. E questo re Tito aveiva una grandissima infirmitae in lo nazo che senper contuniamenti ge stava grande murtitudem de vespe, e senper aveiva la freve e (e) non se trovava medicho nì medicine che lo poissem goarî. E como Natan fo preso a la citae, fo cognosuto per judeo e fo menao davanti a re Tito de Quitanea, e quondo[sic] lo re vì che ello era judeo de si lontana parte, lo cognossè a la vestimenta soa e demandàge de la soa condecione e de la soa vegnua.

Respoze Natan e disse: “Mesê, mi sum homo judeo, anbasao de li principi e meistri de Jerussalem, e mandame a Tiberio inperao de Roma”.

E Tito disse: “E’ vögo savei la caxon per che ti vai”.

Respoze Natan e disse: “Li principi de Jerussalem dubitan monto che li Romain non se abiem a mâ de la grande curdelitae e morte de messê Ihu. Xe. beneito, lo quâ anon cruciffichao e morto in croxe a torto, e vago a vei se li Romain ànon archuna rea intencione contra li Judei, e questa è la caxone tuta a conpimento per che mi sum mandao a Roma, e se troverò che li Romain sianon turbai, e’ ò comissione de fâ paxe inseme a tuta mea possansa”.

Alaora disse Tito: “Chi fo quello Xe. che am faito morî li Judei?”

Respoze Natan: “Quello Xe. fo Figollo de Deo vivo e grande proffeta, e se dixeiva che ello fosse Mesia”.

Respoze Tito: “E voi de Jerussalem feissi morî in croxe questo Xe.?”

Respoze Natan: “Noi veramenti creimo che o fosse Figör de Dee vivo, vero Creatô de lo mondo, ma mi foi monto dolento de la soa morte”.

Respoze Tito: “Che aveiva faito quello Xe.?”

Disse Natan: “O non aveiva faito cossa alchuna per che o devesse morî”.

Disse Tito: “E ti perchè ne fossi dolento de la soa morte?”

Disse Nata[sic]: “Mi ge vorea monto bem, che monte fiae e’ andava a odî la soa predicacione, e asai vote e’ lo seguitava per odi le soe predicacione e solamenti parllare, e per odî lo so grandissimo savei, e eranon tanto doce le soe parolle che demente che e’ l’odiva, non me voreiva mai esse partio da lê. Ello era lo pu savio homo de lo mondo, ni chi mai fosse, ni chi mai debia esse in questa vita, e sapiati che o medichava de ogni infirmitae con le soe parolle solamenti e con lo tochare”.

Respoze Tito: “Me avereiv-ello sanato mi de questa infirmitae?”.

Disse Natan: “Messê sì, se ello avesse parlato solamenti, sareissi goario”.

E Tito disse: “Saveressi-tu dî alchuna cossa de le soe opere?”.

Disse Natan: “E’ ve lo dirò. Sapi per serto che in la citae de Ierussalem in Gallilea se fè uno pasto de noce, a lo quâ pasto ello fo inviao, e mancando lo vin, a li servitori de le noce con la soa santa parolla Xe. fè de aqua vino, e fo le[sic] megor vino chi mai fosse ni chi mai debia esse, e con la soa santa parolla una dona de Ierusalem chi aveiva nome Velonicha aveiva una infirimitae[sic] che se piama fruso de sangoe, e tuti li megi de li Judei non l’aveivam possota goarî, e Xe. la