Pagina:La settimana religiosa,1890,XX,4-5-6.pdf/11

Da Wikivivàgna

Pant. Quando saieì morto voî, o piggiö lê pe scritturale.

Dexid. (Da sè) Mi ho 40 anni e lê o n’ha 80 e o pensa de seppellîme.

Pant. O capitale da dêutta o restiä in t’o mæ negozio. Ghe paghiö o 3 per 100, che però o tegniö pe compenso do mantenimento de vostra nêua.

Dexid. E de cose s’han da vestî?

Pant. E no-o son vestii? Veddeì questo soprabito? Son ûnz’anni che me l’ho fæto, e o pâ ancon nêuvo. Un vestî ogni dex’anni o basta. Modde no ne vêuggio, e no me seccæ. Ho pensôu a tûtto. No son ûn spilorcio; a dexe franchi ciù, a dexe franchi meno..... no gh’ammîo. Andæ pe-i fæti vostri.

Dexid. (Da sè) Mi abbasso a côa comme o can, e me retïo (parte).

SCENA VI
Pantalon e Togno.

Pant. A cosa a l’é arrangiâ. Dinæ no ne tîo fêua. Ligo o poæ e o figgio a-o mæ servîxo, e comme parenti da chì avanti saìva verghêugna continuâ a dâghe o saläio. I mettiö a-a mæ töa e basta. Anche questo o l’é ûn vantaggio. Chi gh’é mæ figgio. Sentimmo cose ghe manca.

Togno. Papà, Scignoria.

Pant. Bon giorno (sostenuto).

Togno. Se sciâ me permette vorrieìva dîghe ûnn-a parolla.

Pant. Ciêuve forse?

Togno. Perché?

Pant. Chi t’ha dunque insegnôu a creansa de vegnî davanti a to papà co-o cappello in testa?

Togno. Sciâ me compatisce (si scopre il capo).

Pant. Cose ti gh’hæ da dîme. Qualche stranessa de to moggê?

Togno. Scignor no; vorrieìva parlâghe de mæ figgia.

Pant. Cose ghe manca a quella scemma?

Togno. Perché sciâ ciamma scemma?

Pant. Perché a-o l’é, e perchè son padron de dî quello che me pâ. Ti gh’hæ quarcosa in conträio?

Togno. Mi taxo.

Pant. Cose ti me vêu dî de to figgia?

Togno. Ghe saeìva ûnn-a bonn-a öcaxion de maiâla.

Pant. A l’é zà maiâ.

Togno. A l’é zà maiâ ?

Pant. Scignor scì.

Togno. Sensâ che mi ne sacce ninte?

Pant. In questa casa comando mi.

Togno. E mæ moggê a-o sà?

Pant. A-o saviä quando me pariä de dîghelo.

Togno. Cäo papà, no vorriæ che nascesse qualche contrattempo , perché mæ moggê a l’ha impromisso a figgia a ûn çerto Baciccia Meninbriccio.

Pant. To moggê a l’ha impromissa? E t’hæ tanto stêumago de dîmelo? Da quanto in sà che e donne in casa mæ han da piggiâse de queste libertæ? A ti te-a pêuan fâ, che t'ë ûn pesso de giasso vestîo da ommo; a mi no. Comando mi, son padron mi e vêuggio maiâla mi. E ti, sciô mammalûcco, cose ti dixi?

Togno. Ninte. Ma cose ghe diggo a mæ moggê?

Pant. Digghe ch’a vegne a parlâ con mi.

Togno. Porrieiva almeno saveì a chi sciâ vêu dâla?

Pant. Noscignor.

Togno. Per bacco e per bacchetto! Finalmente son so papà.

Pant, E mi son o papà de so papà; son padron do figgio, da nêua, da nessa, da dêutta, da casa, de tûtto (parte).

Togno. Pöveo mi: aoa ne staggo fresco. Cose a diä mæ moggê? Son tra o martello e l’anchize. Posso andâme a perde (parte).

Fin dell’Atto Primmo.
P. L. P.


LA VESTALE