Ma veddieì che nell'insemme
De sto pöveo mæ libretto
No gh'è manco de giastemme,
No gh'è ninte de scorretto,
Ma son cöse che pêuan stâ
Ne-a manëa d'ogni pensâ.
Viva, mi che so strisciâme,
(Me dieì dunque, non è vëo)
Da-o cô fresco e no brûttâme
Spegassando tûtti a rëo?
– Troppo cose voeì savei,
Lezeì tûtto, e ghe veddieì!
Mi ve fasso unn-a proposta,
Poi ve lascio, Çittadin:
– Pensæ all'êujo ch'o me costa,
Meditævelo ciannin
S'eì piaxeì ch'o torne fêua
L'Amandoîn de Bonasseua!