Pagina:I pastoi a-o prezeppio1897.djvu/16

Da Wikivivàgna

— 15 —

E all’urtimo, tïando un gran sospìo,
Gh’o dæto un scùo; ma propio de mä invìo.
Se-i guägnemmo, sei ben, co-e nostre brasse,
Per provvedise o pan, con quattro strasse,
E noscignor, bezêugna däli a lô.
Son tasce che me costan du[sic] suô.
Essendo troppo nêutte pe partî,
Pensava in Betelemme de dormî.
Son andæto da un oste dïto o Seotto,
Dove se va de votte a beive un gotto,
Quando se ven con di compagni insemme
A vende quarche cosa a Betelemme.
E cose voeì? Gh’ea pin comme in te l’êuvo
Eppûre o l’e un scïtin ben grande e nêuvo.
Andæto a unna locanda, o locandê
O m’à squaddròu un pittin da-a testa a-i pê.
E visto che gh’ea poco da guägnâ,
Manco in t’a stalla o m’ha vosciùo allögiâ.
A sti tempi che semmo, in t’e lucande
Vêuan da gente che posse spende e spande!
E se gh’arriva un ommo un pö miscetto,
Ghe dan dell’ægua tinta pe vin sccetto,
E bezêugna ben ben che ghe-o paghæ
Per veäxo da primma qualitæ.
A l’è propio coscì pe-i povei diai.
S. G. Lo credo, caro mio, già lo provai!
Ma pure mi par strano che non sia
Un posto in qualche casa per Maria.
G. L’è inutile çercalo, no-o trovæ
Manco in te case di particolæ.
Chi gh’a l’amigo in casa, chi o parente;
Miæ, finn-a e ciasse son pinn-e de gente.
Se ghe passæ piggiæ quarche button
Chi ve fa andâ de çerto in strambælon.