Pagina:Fioretti 1465.djvu/45

Da Wikivivàgna

Alaora li frai lo preizem in brasso e lo portàm aconpagnao de monti citem, e zonzando a um uspeâ chi era in la via, san Francescho disse a quelli chi lo portavam: "Meteime in terra o vozeime inver la citae". E possao che o fo e voto lo vizo inver la citae d'Ansizi, ello benixì la citae de monte benissioim digando: "O citae santa, beneita sei-tu da Dee, persochè per ti se sarverà monte anime e in ti abita monti servi de Dee, e monti ne saram elleti in lo reame de vita eterna". E dicte queste parolle o se fè portâ a Santa Maria de li Angeri. E zointi che ge fon, e' lo portàm a l'infermaria, e lì e' lo missem a possâ. Alaora san Francescho ihamà a ello um de li conpagni e si ge disse: "Carissimo frai, Dee m'a revellao che e' starò in questa marotia fin a lo ta di e a quello di e' passerò de questa vita, per che ti sai che madona Ihacopa de Tenposoli* carissima devota de lo nostro Ordem, la qua se a savesse de la mea morte e che a non ge fosse prezente, ella se ne contristereiva asai, e persò faige a savei se ella me vö vei vivo, che ella vegne incontenente chì". Respoze lo frai: "Paire, tu di bem e veraxementi, che per la grande devociom che a te porta o sarea monto desconvegneive che a non se trovasse a la toa morte." E san Fracescho disse: "Va adoncha, e adù da scrive, e ti criverai[sic] como e' te dirò". E questo frai ze e adusse so che san Francescho ge disse, lo qua san Francescho dità la letera in questa forma: "A madona Jacopa serva de Dee frai Francescho povero de Xe. sarvaciom e conpagnia de lo Sprito Santo e de lo nostro Segnô messê Ihu. Xe. Sapi carissima, che Xe. beneito per la soa begnigna gracia m'a revellao la fin de la mea vita, la qua sarà de breve. E inpersò se ti me vöi trovâ vivo, visto che ti averai la prezente letera, mövite e vegni a Santa Maria de li Angeri, e inpersochè se fin a lo ta di ti non sarai vegnua, ti non me troverai pu vivo; e adù conteigo de lo drapo de celicio in lo qua se possa involupâ lo mê corpo, e cossì la ceira chi bezögnerà per la cepotura. E anchora e' te prego che ti me adugi de quelle cosse da mangiâ de le quae ti me davi quando e' era maroto a Roma". E demente che la letera se scriveiva, o fo revellao da Dee a san Francescho che madona Jacopa vegniva a ello, chi era rente a lo lögo e aduxeiva tute le cosse che o ge mandava a dî per la letera. De che avota questa revellaciom san Francescho disse a lo frai chi scriveiva la letera che o non scrivesse pu avanti, perssochè o non bezögnava, ma che o metesse la letera zu. De la qua cossa li frai se ne maravegàm grandementi, per che o non conpiva la letera e che o non voresse che a se mandasse. E stagando cossì in pocho, o fo pichao a la porta forte, e san Francescho disse a lo portê che o zeisse a arvî, e arviando la porta o vi che l'era madona Jacoba nobillissima dona de Roma con doi figi senatoi e con grande conpagnia de homi a cavallo. E intràm dentro e madona Jacopa se ne ze drita a l'infermaria unde era san Francescho; de la qua vegnua san Francescho ave grande alegressa, e ella semegeivementi vegandollo vivo per poige parllâ. Alaora ella ge cointà che, seando a l'oraciom, che Dee ge avea revellao [il termine] breve de la soa vita e como ello devea mandâ per ella. E san Francescho pigià tute quelle cosse che a g'avea aduto e ella ge le dè e san Francescho ne mangià. E mangiao che o n'ave o romaze monto confortao. E madona Jacoba se inzenogà a li pê de san Francescho e preize quelli santissimi pê ornai de quelle santissime piage de Xe. e con si grande devociom a ge li baxava e butavage lagreme e tante che a li frai chi eram lì ge pareiva propiamenti vi[sic] la Madalena a li pê de messê Ihu. Xe., la qua per nissum modo e' non ne la poiva despichâ. E finarmenti de lì a um grande spacio e' la levàm de lì e si la missem da parte, e si ge spiàm como e' l'era vegnua cossì ordenamenti con tute le cosse chi bezognavam cossì a la vita como a la sepotura. Respoze madona Jacopa che seando ella a Roma e orando una vota ella odì una voxe da celle[sic] chi ge disse: "Se ti vöi trovâ san Francescho vivo, senssa induxiâ va in Ansizi e porta conteigo de quelle cosse che ti ge davi a mangiâ quando e' l'era a Roma maroto e de quelle cosse chi bezögnam a la sepotura". "E cossi [- diss'ella -] fo faito o faito". Doncha madona Jacopa stè lì tanto che san Francescho passà de questa vita e che o fo sepellio, e a la soa sepotura a fè grandissimo honô ella con tuta la soa conpagnia e fè tuta la speiza de so che bezognava, e pöa a se ne tornà a Roma, e de lì a pocho tenpo questa dona morì santamenti, e per devociom de san Francescho a se lassà e vosse esse sepellia a Santa Maria de li Angeri, e cossì [fu].

A lozo de Xe. Amen.

E [non] soramenti la dicta madona Jacoba e li figiöij e la soa conpagnia vegnem e si baxàm le glorioze piage, e* eciamdee monti citem d'Ancixi. E inter li atri cavarê o ge n'era um cavarê monto anomao e homo grande de esse e de poi chi avea nome messê Ierömo; lo qua ne dubitava monto e era cossì incredullo, como san Thomao apostoro, de quelle de Xe. E per certiffichaciom, ello ze davanti li frai e secullai e tochava li ihoi de le main e de li pê, e atastava la piaga de lo costao videntementi; per (per) la qua cossa ello ne fo testemonio, zurando che era la veritae e cossì era, che o le avea viste e tohae[sic].

E anchora o le vi e baxà le glorioze piage de san Francescho santa Ihaira con le atre soe monege, le que fon prezente a la soa sepotura.

Lo gloriozo messê san Francescho passà de questa vita lo ano de MCCII-VI a di IIII de oitore[sic] lo sabo, e fo sepelio la domenega. Lo qua ano era staito agni II- de la soa conversaciom*, quando e' l'incomenssà a fa penetencia, e era lo secondo ano depoî la prenssiom de le piage. E pöa o fo a canonizao in l'ano de MCCII-VIII da papa Grigö nono, lo qua vegne personamenti a Sizi a canonizallo. E questo basta quanto a la quarta consideraciom.

A lozo de Xe. Amen.


V.

[La quinta et ultima chonsiderazione si è di certe apparizione et revelazionj e mmiracholi i quali Iddio fecie et mostrò dopo la morte di sancto Franciescho a] La confermaciom de le piage de san Francescho e per notifichaciom de lo di e de l'ora che Ihu. Xe. ge le dè. E quanto a questo e' l'è da savei che lo ano de MCCLIII-II a IIII de oitore[sic] frai Francescho* ministro de Toschana per comandamento de frai Bonaventura generâ ministro requeze per santa obediencia frai Matê de Castilliono, homo de grande devociom e de santitae, che o ge dixesse quello che o saveiva de lo di e de l'ora in lo qua le sacre piage fon da Xe. daite in lo corpo de san Francescho; persochè o sentiva che de questo