Pagina:Fioretti 1465.djvu/43

Da Wikivivàgna

penssavam e serchavam diligentementi, e in breve o non se trovà nissuna cossa che avesse tochao san Francescho con le main salvo lo cavestro de l'azem sum lo qua ello era vegnuo. Alaora questi preize[sic] questo cavestro con grande devociom, [et ponghollo in sullo chorpo della donna gravida, chiamando divotamente il nome di sancto Franciescho], e quelli ge la recomandàm, e finarmenti lo qua cavestro si tosto como la dona l'ave adosso, subitamenti a fo liberâ de ogni perigo e apartuì leberamenti[sic] con grande alegressa.

E pöa che san Francescho fo staito alquanti di in lo dicto lögo, o se partì e ze a la Citae de Castello; e ge vegne monti citem incontra chi ge menavam una femena indemoniâ za era longo tenpo, e si ge pregàm umermenti che o la liberasse; persochè alchuna vota era con grande dolor, e alchuna vota con grandi crij, de che a trubava tuta la contrâ. Alaora san Fancescho se zità in oraciom e fè sorve ella lo segno de la santa croxe, e comandà a lo demonio che ello se partisse da ella; e subitamenti o se partì e la lassà sanna de lo corpo e de l'anima e de lo intelleto. E spantegandosse questo miracoro in lo pövo, una atra dona con grande fe abiando um so figio grevementi maroto de una greve piaga, questa dona ge pregà che ge piaxesse de segnallo con le soe sainte main. Alaora san Francescho, vegando la soa devociom, si preize questo grossom e si ge levà la pessa de sum la piaga, e benexillo facandoge[sic] tre vota lo segno de la santa croxe sum la piaga, e pöa con le soe santa[sic] main e' lo refassà e reizello a la maire, e perssochè era seira a lo misse a dormî. Or questa ze la matim per levâ lo figo de leto e a lo tro desfassao; e goardandollo a la piaga, a lo trovà cossì preffetamenti goario, como se o non avesse mai avoto mâ, salvo che in lo lögo de la piaga ge era sorve cressuo la carne a modo de una röza vermegia, e questo fo pu tosto testemonianssa de lo miracoro cha segnâ de la piaga; perssochè la dicta röza ge stè pöa tuto tenpo de la so vita, e pöa questa dona lo aduxeiva a la devociom de san Francescho, lo qua l'aveiva goario. E depoî questo, san Francescho stè pöa in la citae um meize a le pregere de monti devoti citem; in lo qua tenpo o fè pöa monti atri miracori, e se partì de lì per andâ a Santa Maria de li Angeri con frai Leom e com um atro bon homo, chi ge prestà lo so azem, sum che ello andava. Or cheite che, per le ree vie e per lo grande freido, e caminando tuto lo di, e' non poem zonze in lögo unde e poissem abregâ; per la qua cossa, como constreiti da la nöte e de lo mâ tenpo, e' se missem sota la riva de una prea cava per caxom de la neive e de la nöcte chi ge vegnia adosso; e stagando cossì deschonsamenti e mâ coverti, lo bom homo de chi era l'azem, non possando dormî per lo freido e si non ge era modo de poi fâ föcho, infra lê mesmo maravegandosse* e' l'incomenssà de pianze, e quaxi che o se lamentava de san Francescho chi l'avea conduto in semegeive lögo. Alaora san Francescho, centiando questo, si n'ave conpassiom, e in frevô de prito[sic] o desteize la man sorve questo e lo tochà in pocho. Maravega fo che, tochao che o l'ave, e' aseize de lo fögo sarafin* e ogni freido se partì e inter questo e' l'intrà tanto cado, dentro e deföra, che o ge parea esse rente a una bocha de fornaxa ardente; unde o ne romaze confortao in l'anima e in lo corpo e se adormì, si suavementi secondo lo so dî, che quella nöte o dormì megio sum le pree e sum la neive fin a lo matim, megio che l'avesse mai faito in leto. E caminàm l'um deman e zonssem a Santa Maria de li Angeri, e quando e' fon presso frai Leom levà li ögi in ato e goardando o vi una croxe bellissima in la qua era la figura de lo crucifixo, e andava davanti a san Francescho, lo qua ge andava avanti; e cossì conformamenti andava la dicta croxe, e quando ello se astallava e la croxe se astalava, e quando e' l'andava la croxe andava; o quella croxe era de tanto splendô, che soramenti a non resprendeiva in la fassa de san Francescho, ma eciamdee e' l'inluminava tute le ëre d'intorno, e questo splendô durà fin che san Francescho intrà dentro lo lögo de Santa Maria. E inzenogandosse* doncha san Francescho con frai Leom, e' fon resevoti da li frai con grande alegressa e caritae; e de lì avanti san Francescho stè in quello de Santa Maria fin a la soa morte. E contuniamenti se spandeiva pu lo so nome per lo mondo, e la soa fama e santitae e miracori; bem che ello per la soa profondissima umillitae o selasse quanto o poiva li doim e le gracie de Dee de che o se piamava peccao. De che frai Leom se maravegava e penssando una vota sinplicementi infra lê mesmo cossì, e' dixeiva: "Goarda che questo se piama pechao [in] prubicho e vegne grande a l'Ordem, e si è tanto honorao da Dee, e nientedemen o non se confessa mai de lo peccao de la carne? [Sarebbe elli vergine?]" E sum questo o ge vegne grande vögia de vorei savei la veritae, ma o non se incallava de demandane a san Francescho; e pu ello ge ze e pregallo instantementi che o lo iheirasse de quello che o dexirava de savei, e per iusta oraciom o merità de esse exaudio, e [ffu certifichato] che veraxementi san Francescho era vergem de lo corpo per questa vixiom o vi; persochè o vi stâ san Francescho in lögo ato e ecelente, unde nissum non poiva andâ ni azonze, e si ge fo dicto in sprito qu che quello lögo cossì ato e ecellente significhava [in] san Francescho la excelencia de la virginitae e de la castitae, la qua raxoneivementi se cofava[sic] a la carne chi devea esse adorna de le sacratissime piage de messê Ihu. Xe. crucifixo.

E vegandosse san Francescho per caxom de le piage a pocho a pocho manchâ la forssa de lo corpo e non poi pu avei cura de lo rezimento del'Ordem, comandà lo capitoro generâ. Lo qua seando tuto unio, ello umermenti se schuzà a li frai de inpocencia, per la qua cossa ello non poiva pu atende a la cura de l'Ordem, soè a lo xercicio[sic] de lo generâ*, ben che lo officio de lo generaigo o [non] lo renociasse[sic], perssochè ello era staito faito generâ da lo Papa, ni poiva lassâ lo officio, ni instutuî susesô sensa experssa licencia de lo Papa; ma o constituì um so vicario, frai Pero Catañio, e arecomandà a ello e a li ministri efetuozamenti l'Ordem quanto ello poè. E faito questo, san Francescho confortai[sic] in sprito, levà li ögi e le main a cel, e disse cossì: "A ti Segnô Dee me