Pagina:Fioretti 1465.djvu/36

Da Wikivivàgna

cossa san Francescho lo amava monto e a lo qua o revelava tuto lo so secreto. Con questo frai Leom o san Fransescho se misse in oraciom arecomandandose ello a li sopradicti frai e a le oracioim de li frai chi romagneivam. Alaora o se movè in lo nome de Ihu. Xe. beneito per andâ a lo monte de la Verna. E aparegandosse, o ihamà um de quelli trei frai, soè frai Maseo, e si ge disse cossì: "Ti, frai Maseo, sarai nostro goardiam e nostro prelato in questo viego[sic], demente che e' diremo lo officio e parleremo de Dee e noi teremo silencio e noi* penseremo in naci[sic] in lo mangâ e de lo dormî; e quando sarà ora de bregâ, noi acateremo um pocho de pan e si staremo e reposeremo in quello lögo che Dee ne a aparegao." Alaora questi trei frai inchinàm la testa e se fem lo segno de la santa croxe e se missem in camin. E la promera seira e zonsem a um lögo de frai e li abregàm; e la segonda seira per lo mâ tenpo e perchè eram stanchi e' non poiem[sic] azonze a nigum lögo de frai, ni a castello ni a villa, e sorvegniando lo[sic] nöte con lo mâ tenpo, e' abregàm a una zexia abandonâ d'abitaciom, e li se missem a abregâ. E dromiando li conpagi, sa[sic] Fransescho se misse in oraciom, e stagando in or<aci>o>m echote sum lo promê söno de la nöte una grande murtitudem de demoneij ferozisimi vegnivam con gran remô, li que ge incomensavam a dage de forte batage e grevesse; si l'u[sic] lo pigiava de sà e l'atro de là; e l'um lo tirava in zu e l'atro in su; e l'u[sic] lo menasava de una cossa e l'atro lo inporperava de una atra; e cossì in diverssi modi e' se inzegiavam[sic] de dage tribulacioim e de levallo da l'oraciom; ma 'e non poem, perochè Dee era con ello. E quando san Fransescho ave asai sostegnuo queste batagie de li demonei, e ello incomenssà criâ in ata voxe e dixea: "O spriti danai, voi n<on poi niente, sarvo tanto quanto la Maire* de Dee ve premete; e inpersò da la parte de Dee ve digo che voi faciai sum lo mê corpo so che Dee v'a premisso, consoseacossachè e' so lo sosterò vorentera; perochè e' non ho mao inimigo como lo mê corpo; e però 'o me ne farei grande servixo." Alaora li demoneij, con grande ira, si lo preizem e si lo incomensàm de strasinâ per la zexia e a fage moi grevesse cha avanti. E san Fransescho incomenssà a criâ e a dî: "Segnô mê, e' te regracio de tanto amô e caritae como ti mostri avei inver de mi, inpersochè questo è segno de grande amô, quando lo Segnô punisse bem li homi in questo mondo de tuti li lor defeti, asochè o non sea punio in l'atro; e mi si sum aparegao de sostegnî ogni peña e ogni afano che ti me vögi mandâ per le mee pechë." Alaora li demoneij, vensui de la soa constancia e paciencia, si se partìn, e san Fransecho[sic] in frevô de sprito insì de la zexa e intrà in um boscho chi era lì rente, e zitasse in oraciom, e con pregere e con lagreme e con bate de peto serchava de trovâ Ihu. spozo de l'anima soa. E finaramenti[sic] trovandolo in lo so secreto, [ora] o ge parlava reverentementi como a segnô, aora o lo pregava como paire, aora o ge raxonava como a amigo. In quella nöte e in quello boscho e li söi conpangi, pöi che fon dessë e stavam a aschotâ e a considerâ quello che fava san Fransescho quella nöte in quello boscho, e si lo veivam e si lo odivam pregâ con voxe e con pianto la divina mizericordia per le[sic] pechoi. Anchora elli lo veivam pianze in ata voxe la passiom de Xe., como se o la visse corporamenti. In quella mesma nöte e lo vim orâ con le brasse recogete in ato a modo de croxe e per um grande spacio sospeizo e levao da terra atorniao de una novera resprendente. E cossì o pregà tuta quella nöte con quelli exercicij sensa dormî, e pöa la matin cognosano[sic] li conpagi[sic] per la fatiga de la nöte e llo non dormì, che san Fransecho[sic] era tuto debile de lo corpo e si averea possuo mâ caminâ; e questi se ne zem a um povero lavorao de la contrâ e si pregàm per lo amô de Dee che o ge perstasse lo so azem per lo lor paire san Fransescho, chi non poiva caminâ a pê. E questo odando arecordâ frai Fransescho a li söi frai disse: "Questo sarà frai Fransecho[sic] de che l'odiva dî tanti bem?" E li frai respozem de si e che veramenti e' ge requerivam lo azem per ello. Alaora questo bom homo con grande devociom e solicitudem aparegà l'azem e menallo a san Fransescho, e con grande reverencia o ge lo fè montâ su e caminàm otra, e questo con lô, derê a l'azem. E pöa che fon andëti um pesso, lo villam disse: "Dime se ti ê san Fransecho de Sizi. "Respoze san Fransecho che si. E lo vilam disse: "Se tu ê desso, date lögo de esse si bom, como tu ê tegnuo da la gente, perochè monti am grande devociom in ti, e perssò mi te comando che ti fassi che non facissi[sic] atramenti de como la gente dixem." E odando san Fransescho o no se desdegnà de esse amunio da um vilam, ni disse infra ello: "Che bestia è questo chi me amunisse!" como avereiva za dicto monti superbi chi portam la capa; ma incontenente o se butà in terra zu de l'azem, e in zenoge davanti questo, baxàge li pê e regraciàllo como quello chi se era degnao de amunillo si caritativamenti. Alaora lo vilam inseme con li conpagni de san Fransescho con grande devociom si lo levàm da terra e miselom sum l'azem e caminàm otra; e zointi che fon fossa a mezo camin de lo monte, e perochè lo cado era grandissimo e sasirva* faigoza, a questo vilam per la sea grandissima in tanto che ello incomenssà a criâ derê a san Francescho: "Oimè che möro de së!" Per la qua cossa san Fransescho incontenente deseize de l'azem e stè tanto con in zenogon con le main levë a sê che o cognossè per revelaciom che Dee lo avea exaudio, e alaora o disse a lo vilam (alaora disse a lo vilam): "Cori e va tosto a quella prea, e lì ge troverë de l'aqua[sic] viva la qua Xe. in questa ora a faito insî per la soa mizericordia e de quella prea". E questo corsse a quello lögo che san Fransecho ge avea dito e ge trovà una fontana belissima, como san Fransecho ge avea dicto per la soa vertue, de che copiozamenti o se ne confortà.