Pagina:Fioretti 1465.djvu/18

Da Wikivivàgna

agusse e tagente, e de spine e de tribulacioim, e ge disse che ge convegniva passâ per tuto quello piam, fin che o veireiva una fornaxa ardente in la qua o ge convegniva intrâ.

Or abiando lo frai passao tuta quella piaña con grande penna e angossa, e l'Angero ge disse: "Intra in questa fornaxa, perssochè o covem che cossì sea". Respoze lo frai: "Oimè, como me e-tu curdê, che ti m'ai faito portâ tanta penna e angossa per questa pianna, e aora me di che intre in questa fornaxa ardente". E goardando questo, o vi intorno a la fornaxa monti demonei con forchoin de ferro in man, con li quai e' aferavam gente, e persochè o ge pugnava tropo a intrâ, si lo inspenzè dentro subitamenti. E intrao che o fo in la fornaxa, o vi um, lo qua era staito so conpagnon, lo qua bruxava tuto quanto. E questo ge disse: "O conpagnon dezaventurozo, como e-to vegnuo chì?" E quello ge respoze: "Va in pocho pu avanti e troverai mea mogiê e toa comâ, la qua te dirà la caxom de la nostra danaciom". E andando lo frai pu avanti e echa che o vi la soa comâ tuta afogâ serâ in una mezura de gram de fögo, e ello ge disse: "O como* dezaventuroza, per che e-tu vegnua chì in questi curdê tormenti?" E ella respoze: "Inperochè a lo tenpo de la famia mi si afasava lo gram e la iava che noi vendeimo in la mezura, e però e' bruxo streita in questa mezura".

E dite queste parolle, lo Angero chi menava questo, si lo tirà föra de la fornaxa, e pöa o ge disse: "Aparegate a fâ um teriber viageo, lo qua tu ai a passâ". E lo frai con amaritudem ge disse: "O curdê, lo qua non ai niguna conpassiom de mi, tu vei che sum quaxi bruxao tuto in questa fornaxa, e si me vöi menâ in viagio perigorozo". Alaora o lo menà a um ponte, lo qua non se poiva passâ sensa grande perigo, inperochè ello era monto sotî e streito e sensa sponde da lao, e sota ge coreiva un fiume perigorozo pin de serpenti e de dargoin, li quai butavam una grandissima spussa. E l'Angero ge disse: "Passa questo ponte, che o te lo covem pasar". E questo respoze: "Como lo por-e passâ, che e' non caze in quello perigorozo fiume?" Disse lo Angero: "Vegnime de derê e meterai li toi pê unde ti veirai che mete li mê, e cossì paserai bem." E questo frai fè como ge disse lo Angero e passà ben fin a mezo lo ponte; e seando cossì lo Angero desparvì, e partendosse da ello, o se ne ze sum um monte atissimo asai de là da quello ponte. E questo penssà bem de lo lögo unde ello era vorao, ma romagiando ello sensa gia e goardando zu o veiva quelli animai ferossi con le teste föra de l'aigoa e con le boche averte, aparegae per devorallo se o cazesse; e stava in questa poira che in nigum modo o non savea ni che fâ ni che dî, persochè o non poiva andâ ni tornâ.

Unde vegandosse in tanta tribulaciom, e' non avea atra speranssa salvo in Dee e in san Francescho, e finarmenti o se chinà a aferâ lo ponte e con lo cör e con lagreme o se arecomandà a Dee, che per la soa santa mizericordia o lo devesse secore. E faita la oraciom, o ge parsse che o ge incomensase nasse le are; de che ello ave grande alegressa e aspeitava che ge cresesem per poi vorâ de là da lo ponte, là unde era vorao lo Angero. Ma de lì a um tenpo, per la grande vorentë che ello aveiva de passâ questo ponte, si se misse a vorâ; e persochè le are non eram tanto cresue che bastasse, e ello cheite sum lo ponte, de che le peñe ge cheitem: e tornà a abrassâ lo ponte e se tornà a recomandâ a messê Ihu. Xe., como ello aveiva faito avanti. E faita l'oracio[sic], o ge parsse che o tornasse a mete le are; ma o non aspeità che ge cresesem, unde metandosse a vorâ avanti lo tenpo, o tornà a caze sum lo ponte, e le peñe ge tornàm a caze. Per la qua cossa, vegando lo dexiderio che ello aveiva de vorâ avanti tenpo, e' l'incomenssà a dî infra ello: "Per serto se meto le are la terssa vota, e' aspeiterò tanto che le are seam grande che e' porò vorâ sensa recaze". E stagando in questo pensamento, ello se vè cresse le are; e stè tanto che ge parsse che e' fossem cressue asai. E pu a la fin o se misse a vorâ la terssa vota con tuto lo so perforsso, e vorà si in ato, che o vorà a lo lögo unde era vorao lo Angero. E pichando la porta de lo paraxo, a la qua porta g'era lo portê, e lo portê ge demandà: "Chi e-tu ti chi ê vegnuo chì?" Respoze questo: "E' sum um frai Menô" Respoze lo portê: "Aspetame, che e' vögo andâ a demandâ san Francescho a vei se o te cognosse". E andando lo portê a san Francescho, e quello aspeitando e' l'incomenssà a agoardâ a le mure de quello bello paraxo; e vi che parea che quelle mure straluxissem e de tanta iharitae che o veiva li cori de li santi e tuto so che se ge fava dentro. E stagando questo como maravegao in questo e' goardà, e echa che vem san Francescho e frai Bernardo e frai Egidio, e de derê a san Francescho vegniva tanta multitudem de santi e de sante chi aveam seguio la soa vita, che quaxi e' pareivam innumerabilli. E zonzando san Francescho, o disse a lo portê: "Lasalo intrâ, persochè l'è de li mê frë".

E si tosto como ello fo intrao dentro, o sentì tanta consolaciom e tanta dosesa, de che o se adementegà tute le tribulacioim como ello avea avoto, como se non fossem staite. Alaora san Francescho lo menà dentro e si ge mostrà monte cosse maravegoze, e pöa o ge disse: "Figör, o te covem tornâ a lo mondo in lo qua ti starai sete di, e pöa te aparegerai diligentementi con devociom, persochè depoî li sete di, mi verò per ti, e si verai a questo lögo de beatitudem". E san Francescho era vestio de um mantello maravegozo, adornao de stelle belissime, e le soe stimate eram a modo de V stelle e de tanto splendô, che inluminavam tuto lo paraxo. [E frate Bernardo avea in capo una corona di stelle bellissime]. E frai Egidio era ornao de um maravegozo lume; e monti atri frai o cognossè, che mai o non li aveiva visti in lo mondo. E licencio[sic] che o fo da san Francescho, si retornà mavorentera [a mondo].

E retornao che o fo in ello, si trovà che li frai sonavam Prima, si che in quella vixiom o non era staito salvo da li Matin fin a Prima, bem che a ello fosse parssuo stâ monti agni. Or digando tuta questa vixiom a lo so goardiam, e infra li sete iorni si incomenssà a stâ a l'ótâ* e acostandosse lo setimo di san Francescho seconda la promissa