Pagina:Fili d'erba 1890.djvu/26

Da Wikivivàgna

Coscì se ne van zû pe l'onda brûnn-a,
E primma che de là seggian passâe,
Nêuva squaddra de chì se ne radûnn-a.

E m'ha dito Virgilio in ton da poâe:
Quelli che mêuan nell'ïra do Segnô
Convegnan tûtti chì d'ogni çittâe.

E ben ciû che voentëa cavarcan lö
Questa sciûmmâea perchè han l'ardente bramma
Che se ghe cangie a döse do sò dô.

Chì no gh'è mai passôu che gente gramma;
Epperciò se Caron o se lamenta
De ti, cao Dante, ti no a mangi a lamma?

Poi a trista campagna con violenta
Scossa de temporale ûn ciâeo de fêugo
A l'ha mandôu, che o dilo me spaventa!

E mi de vedde quello brûtto zêugo,
E da-o gran lampezzä mëzo inorbïo,
Fêua de sensi cazzeiva in questo lêugo;

Comme ûn che da-o sêunno o l'è assopïo.


Un trôn coscì mai secco l'è piccôu,
Ch'o me rompïva o seûnno, e resätäva
Comme ûn che pe forza o l'è addesciôu.