Pagina:Fili d'erba 1890.djvu/25

Da Wikivivàgna

E ti, che bâello vivo ti è vegnûo
Tra questi morti, scappitene fïto!
Ma poi veddendo che tegniva dûo,

O me dixeiva: Pe quarch'ätro scïto
Con barca lâesta te conven passà;
Dunque ti vâe all'Inferno bâello drito!...

E Virgilio: Caron, no t'affannä
Perchè cosci se vêu da chi pêu tûtto:
Attacca i remmi, e ciû no domandä.

Allôa Caronte o l'arrestava mûtto:
E de sentïse dä queste battûe
O tramandava raggia dappertûtto.

Ma quell'anime ch'ean lì stanche e nûe
Cangiavan cô, sbatteivan tûtti i denti
A-o sôn tremendo de parolle crûe.

O Segnô giastemmavan e i parenti,
A razza ûmana o lêugo, o tempo e o semme
Da sò semenza e di sò nascimenti.

Poi s'arretiävan tutte quante insemme,
Forte cianzendo, a-a riva maledetta
Ch'aspëta ciaschedûn che Dio no temme.

Con un segno de man, d'in sciä banchetta
Da sò barca, Caronte o e arrecchêugge;
E o dà remmâe da orbi a chi s'assetta.

Comme d'aûtûnno se destacca e fêugge
Unn-a doppo de l'ätra; infin che o rammo
O cianze comme ûn ch'o se despeûgge;

Coscï quelle dannâe creatûe d'Adammo
Se caccian zû ne-o fiûmme a unn-a a ûnn-a
A segni comme oxello pe reciammo.