Pagina:Fili d'erba 1890.djvu/20

Da Wikivivàgna

E a me dixeiva, mentre a m'onorava,
Perchè ti no te dâe de pensamento
Pe l'ommo che pe ti o s'immortalava?

Ti no senti l'angoscia do sô ciento?
E ti no veddi a bestia chi o respinze
Donde no se ne sciorte a sarvamento?

Mi no te posso dï nè ben dipinze
Doppo questo parlä da che partio
Sensa saveilo me sentiva spinze.

E son vegnûa da ti perchè me fio
Do to parlä coscì decente e onâesto
Ch'o l'onora con ti chi t'ha sentio.

Doppo d'aveime dito tûtto questo,
Cianzendo a se vortava verso o çê:
Ond'a m'ha fâeto camminä ciû lâesto.

E chì vegniva comm'a voeiva lê,
Da quella brûtta bestia t'ho sarvôn
Chi t'impediva d'accurtî sentê.

E comm'a l'è? perchè ti stâe arretiôu?
Percose ti te lasci sottomette
Da quelli dûbbi che ti t'âe formôu?

Zacchè queste trâe donne benedette
Da-o çê pe ti dimostran tanta cûa,
E o mâe parlä gren cose o t'impromette.

Comme e scioî c'han a gamba zû abbattûa
Pe-o zeo da nêutte, ma spuntando o sô
S'addrissan, pe fa spicco in ta verdûa;

Così me s'addesciava o mâe vigô:
E tanta forza drento me sentiva
Che g'ho dito comm'ommo de valô: