Pagina:Eneide 1895.djvu/98

Da Wikivivàgna

126[1]
Ma za a primma caxon de quest'impotto
A lë* stæta mæ sœû, che se a n'avesse,
Co ascadâme a sanfornia e dame sotto,
Fæto in moddo e manea che mi ghe a desse,
Mi no sæ camminâ cosci de trotto,
Ed avieivo lascioû che ö se ö scrollesse
E ao tûtto ö ciû, me sæ arrangioû cö dîo,
In dedica ed onô de mæ marîo.

127
L’ea con queste raxoin, che ao so tormento
Dava sfœûgo a reginna abbandonâ;
Quand’Enea che ö l’ea za in sce ö bastimento
E ö s’ea misso in sce a poppa a pisaggiâ,
Ö se vedde davanti in t’ûn momento
Torna quella figûa de mandilâ
Che ö l’aveiva zà visto ûn’atra votta,
Mandoû da Giove pe insegnâghe a rotta.

128
E ö ghe torna a ripete: ah canellon,
Chi dorme, figgio cao, no piggia pesci,
E ö da ûn câso â fortûnna e all’occaxion!
Mentre che ti stæ a torse e ti no mesci,
Forse aspëtando de piggiâ ö laccion,
Ghe* a reginn-a, se tì ti nô savesci,
Che a l’aspêta ö momento ö ciû propizio
Pe puei fate in te l’orto, ûn çerto ûffizio.

  1. (ottava omissa da-i ed. sucescive)