Pagina:Eneide 1895.djvu/71

Da Wikivivàgna

45
De ste notte segrette e appascionæ
Fæte in sprescia, in desaxio in strangogion
Ma assavûie da altrettanta volûttæ
Quanto meno gh’ea a calma e a riflescion,
Testimoni discreti e smaliziæ
No son stæti che l’ægua ö vento e ö tron
Che in to mentre che lô ghe davan dentro
De fœûa ghe fâvan l’accompagnamento.

46
Miæ che brûtto destin! de sta luçia
Che da Reginna a l’ha deciso a sorte
Se commenza a desghϞggie a litania
De so tante disgrazie e da so morte!
Sätoû zû ô primmo scaen con allegria
A scuggia zû a derûa sempre ciû forte
Che a ve da do cû in ciappa e comme ben
E a s’immerda adreitûa comme ûn p[uten].

47
Invece de salvâ qualche apparenza
E de demöase no mostrando a cea
A l’aumenta d’audasia e d’impûdenza
Finna a fäse ciammâ moggië d’Enea
E a ghe a ciocca adreitûa senza decenza
No savendo tegnî moddo e manea
Mentre che ö cæto, che ö no vœû de c[uggie]
Ö commenza a adesciase; ö frizze, ö buggie.