Pagina:Eneide 1895.djvu/61

Da Wikivivàgna

15
Comme quando ne ven coæ de brûschî
E che semmo pe caxo a passeggiâ,
Se mettemmo li sûbito a corrî,
Pe trovâ ûn posto dove pûeila fâ,
Ma in to ciû bello, a no se pœû tegnî
E besœûgna lasciasela scappâ,
Mentre che intanto continûemmo a daghe
Sempre de gambe, co-a cacca in te braghe,

16
Coscì, a povia Didon, cö chœû ferîo
A no pûeiva trovâ consolazion,
A corrîva in ça e in la, senza respîo
Pe levase sto crûzio e sto magon,
Senza riûscighe e senza daghe ö gîo,
Senza pûei dominâ sta smangiaxion
E ciû a fava de smanie e a se grattava
E ciû a vœûggia a cresceiva e a tormentava.

17
Quindi, co-a scûsa de fâ vedde a Enea
E belezze do scîto e i monumenti,
A çercava ûn pretesto, ûnna manea
De mostraghe e so penn-e e i so tormenti;
E a ghe vûeiva parlâ, ma in sce l’idea
Che ö ghe sciasse, a se ten tûtto in ti denti,
E a nö sa comme dî, ne comme fâ
Pe faghe intende che a ghe a vûeiva[1] dâ.

  1. se vueiva