Pagina:Eneide 1895.djvu/35

Da Wikivivàgna

81
Mi no fasso pe dî, ne pe lôdame
Ma ho tentoû e bregoû quante ho posciûo
Senza daghe de ciatto e risparmiâme
Pe restâ lì mi ascì, bell’e fottûo,
Ma ö destin, perchè ö vueiva conservame
Pe ûn giammin ciû angoscioso e ancon ciû dûo,
Ö m’ha fæto sciortî san comme ûn pescîo*
Da sta poca zizoeta de remescîo.*

82
De tanti ch’ëmo, solo mi, Nattin
(Za buscetto e inciagoû comme S. Rocco)
Ö sûnnoû Bado, ö noto Chitarrin
Mëzo morto e arissoû comme ûn malocco
A forza de strepelli e de buttoin
Se riûscimmo a sarvâ tûtti in t’un tocco
E sospinti dai sbraggi e dao fracasso
Andemmo in strambælon, finn-a ao palasso.

83
Li paiva che ghe fosse ö finimondo
Tanto ö l’ea ö ramandan, e botte, ö fô;
I Greci, c’ûn assâto furibondo
S’ean missi a fûtte zû a porta maggiô,
I Troien, tiâvan zû d’insimma in fondo,
Tûtta a roba de casa adosso a lô,
Guardarobi, comô, carreghe indôe,*
Sofâ, pötronne, caserolle, oinæ.