Pagina:Eneide 1895.djvu/164

Da Wikivivàgna

162
Ö vedde intanto unn-a foresta Enea
In ta valle spaziosa ed isolâ,
E da-o posto lontan da dove ö l'ea
Gh'arrivava de fœûgge ö mormorâ,
Ai so pë ghe scorriva unn-a scciûmmæa
Che cô nomme de Lete a l'ea ciammâ
E a l'andava a sciortî proprio rimpetto
A sti lϞghi de paxe e de diletto.

163
E da un mondo de gente innûmerabile
E so rive ean coverte e assediæ
Che adreitûa fœûa dell'ûso e do probabile
Gh'ean d'intorno pe beive invexendæ;
Comme quando ghe* ö fœugo a qualche stabile
Veddei tûtti corrî pe cûixitæ
O di mûggi d'oziosi e fradellin,
Van pe ûn pô de menestra ai capuççin.

164
Sto spettacolo, Enea naturalmente
Ö no saveiva cöse ö vuesse dî
E stûpefæto conseguentemente
Ö n'avieiva a raxon vosciûo scrovî;
E ö domanda a so poæ: chi a le* sta gente
Tûtta dall'ægûa invexendâ a corrî?
A che scopo a ghe cöre e se gh'asciamma?
E sto riâ cose ö le*? comme ö se ciamma?