Pagina:Eneide 1895.djvu/145

Da Wikivivàgna

105
Dunque, povia Didon, le* proprio vea
A notiza, annunziâ da-o Supplemento,
Ö ghe fa, che ti æ avûo a feliçe idea
De dâ man ao cotello e daghe drento?
E che son stæto mi, mi proprio Enea,
A caxon de sto to proponimento?
Ma te zûo, che me vegne un aççidente,
Che ho dovûo fûtte ö can, forzatamente.

106
Ö le* stæto ö destin che ö l'ha ordinoû,
Vuentæ de Giove, che no gh'ea da dî,
A forza stessa che a m'ha strascinoû
Pe a quæ, all'inferno son posciûo vegnî;
Che pe do resto n'aviæ mai pensoû
Che a mæ partenza a te faxesse mûi!
Ma percose ti scappi? aspëta un pô,
Chi sa quando, e se mai, mi te veddiô!

107
E co-e lagrime ai œûggi ö bazanâ
Ö vûeiva fâse perdonâ i so torti.
Ma Didon, a ghe da unna meza œûggiâ
Cosci de sbiascio c'un pâ d'œuggi storti
E a te ö lascia li a cianze e a supplicâ,
Cô stesso effetto che toccâlo ai morti,
Poi a piggia ö portante e a va d'asbrio
A fâse campanâ da so marîo.