Pagina:Eneide 1895.djvu/120

Da Wikivivàgna

30
E lë mæximo, in sœunno, ö m'ha prescrîto
Che vegnisse da ti, che te pregasse
De portâme da lë comme t'ho dîto
Perché ö vedde, che ö baxe e che l'abbrasse;
Ti che ti æ ä direzion de questo scîto
No me stâ a dî de no, lascia che passe
Contentine lë e mi, mescite, brava,
E piggia doi colombi c'ûnna fava!

31
Che pe do resto, no le* miga veo
Che questa grazia a segge tanto rara!
A piggiâ so moggiæ*, ghe* andæto Orfeo,
Perché ö saveiva strimpellâ a chitara,
Pe ciû vôtte Polluce, e ghe* Teseo
E ghe* Alcide che ö l'ha ammazzoû a bazara
E perdiesante, dunque mi chi son?
Ûn batoso qualunque, un pelandron?

32
E pregando cosci con sentimento
Ö piccava da testa in sce l'Artâ;
A sonnambola aloa: per intrâ dentro
N'aggite puia che no ghe* guæi da sûa,*
Perché a porta a le* averta ogni momento
E basta solo che se vœuggie intrâ,
E in quanto a questo, no ghe* guæi da di,
Ma ö difficile* ö le* de puei sciortî;