Pagina:Dell'Eneide stroffoggiá in zeneise (f. 1-37).djvu/57

Da Wikivivàgna

124
Stèn quatti, d'intra núvera osservando
Quanto seguíva, e quello che contávan:
Come s'eran sarvé da ro Má infando,
E come ri Compagni, e Nave stávan.
Voxe dri Teucri odìn, chi, resonando
In ro Tempio, ra paxe demandávan.
E quande ra Reginna ghe dè ardí
De discorre, Ilionéo comenzà à dí.

125
Gran Reginna, à ra quá Giove clemente
Hà concesso de fá questa citté;
E sta superba, e troppo fiera Gente
Frenà con ra Giustizia, e l'Equité!
Ro Lignaggio Troiàn miseramente
Da ro Destìn sbattúo cerca pieté:
Te priega à nò vorei, che ra sò Armá
Sarvá da Venti, sé aóra consumá.

126
Perdonna ad'un Lignaggio religioso,
E pio; Vuóeggi miráne con clemenza:
Nò hèmmo nuói muoé pensaóu ro tò reposo
Sturbá con'arme, ò bellica violenza:
Nì provocá (portando ro pretioso
Tò tesoro all'Armá) ra tò patienza:
Sèmmo à forza de Má chì resospinti:
Nò hèmmo ciù cuóe, ò való: Semmo zà vinti.