Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/493

Da Wikivivàgna

non me poeiva arrivâ. Donque mæ barba morirà sença fâ testamento? e mi resterò per questa morte così arróbâ sença ereditæ, e sença sperança de poei ottegnî ra mæ cara Giaçintin-na! son ben desgraçiao!

Pasq. Ah!... lascæme cianze à mi, che perdo ciù che voî.

Tib. Mi me creddo che immattî: questo non è ro tempo de cianze, ni de desperâse, bezœgna travaggiâ de testa; bezœgna mostrâ coraggio à re occaxioin. In primo lœugo, perchè ro coraggio sæ utile, bezœgna andâ subbito à arvî ro scagnetto, arróssâ ri biggetti e ri dinæ, mette re moen sciù ri argenti e mobili de valsúa, bocca buscio, serrâ re porte de caza, e fâse patron de tutte re ciave.

Pasq. Oh in quanto à questo, nisciun intrerà in casa, primma de parlâ con mi.

Tib. Aggæ però avvertença de non ve rescâdâ tanto per l'aviditæ dro bottin, che non demmo in ciampanelle. Perchè ò testamento, ò non testamento, ciù tosto che questa ereditæ passe in man de strangê, farò tornâ à ro mondo l'an-nima dro sciô Fabriçio, e à despêto dri maligni farò ro diavo e pezo; basta che ra faccenda vagghe à moddo nostro: no perdemmo tempo.

Fine dell'Atto terzo.