Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/296

Da Wikivivàgna


Mon. E ben sciô Leandro, non m'amaççæ che confesserò. Scì l'è vero, via, quando ve fu regalao quello vin de Spagna, ch'o l'era coscì bon, son stæto mi, ch'o fæto quella fiœua a o barilotto, e me n'ho bevuo a meitæ, e poi ho spoento dell'ægua in terra per dave da intende, che o fusto fava danno, e me ne son fæto de piste a peizo vegio.
Lean. Ah bricon. Dunque ti ê tì, che ti m'hæ bevuo o mæ vin de Spagna, e ho dæto a colpa a quella povera serva.
Mon. Sì signor. Ve ne domando perdon.
Lean. Ho ben piaxei d'êsse informao de questa cosa, ma non è quello che çerco.
Mon. Non è quello che çerchæ?
Lean. Nò, nò, parla, vœuggio savei quello, che ciù me premme, e vœuggio saveio da a tò bocca.
Mon. Mi no me soven d'avei fæto âtro.
Lean. (in aria di batterlo). Ti no vœu parlâ? t'infio comme un baggio.
Mon. Hee!
Ott. (ritenendo Leandro). Forte sciô Leandro!
Mon. Sì signor, confesso che træ setteman-ne fâ me mandassi a portâ quello Relœurio d'oro a quella zovena Zingara vostra galante. E che mi tornei a casa con a faccia tutta coværta de bratta, e brutta de sangue, e ve dei da intende che ero stæto assaltao