Pagina:Chittarin 1772.djvu/208

Da Wikivivàgna


6
Mi all'incontro me crao, che fæ uña vitta
Ciatta, pótroña, grascellotta e drua,
D'intingoli e lecchezzi ben pasciúa,
Chi odora de terriña e de marmitta.

7
E con tutto che aggæ doe votte trenta
Passao dri carlevæ, bon prò ve faççe,
Parei un zovenotto, un scorri-straççe,
Con na cera chi luxe, e ben contenta.

8
Onde, caro Don Conti, perdonæme,
Se mi ve parlo sccetto, e sença gancio:
Agguantæve pù forte in quello rancio,
E poi à questo modo scapollæme.

9
Quelle che conto mi, no son sanforne.
Voî sei l'arcipriô dri arçiprævi,
Ro gran Bascià, ro califon dri prævi,
E sei donde ro diavo ten re corne.

10
Dæ caoza à vostra moære. Ma son quelle
Mamme barifardoñe così fæte,
Che in quello tempo v'han bruttao ro læte,
E v'han fæto bruxâ un pittin ra pelle.

11
Per tanto stæ lontan da quella scœura,
Se vorei tegnî san l'aze e ro basto;
Perchè se ro sorchetto poi l'è guasto,
Cose serve l'oxello e ra scaggiœura?