Pagina:Chittarin 1772.djvu/130

Da Wikivivàgna
À ra Signora

LUCREÇIA AGUIARI

In ra mæxima occaxion.
SONETTO.


Æla uña voxe umana, ò un violin,
Che in gôra avei, Lucreçia, ò un flagioletto?
Quello cantâ così polito e netto,
Chi ne sorpende, e passa ri confin?

Orseo, quello gran Musico Divin,
À confronto de Voî, con un decretto,
O se decæra d'ésse un zero sccetto,
E ve posa à ri pê ro chittarrin.

Tersicore, e ri atre dro sò coro,
Con re sò proprie moen se dan ro vanto
De coronâve d'un eterno alloro.

E con piaxei universale e tanto
À cæro son de tromba alta e sonora
Sei stæta deciarâ ra Dea dro Canto.